Een Russische rampenfilm. Ik weet het: pleonastisch tautologisch dubbelop. Vrolijke films maken ze daar immers niet en als er dan ook nog eens een heuse ramp moet gaan gebeuren, gaan ook echt alle registers los.
In deze film spelen twee verhalen tegelijk: naast het overlevingsmechanisme dat wordt toegepast op de getroffenen, zitten hier ook een driehoeksverhouding en maatschappelijke verschoppelingen in. Russen klagen graag over hun miserabele leven, over de weinige kansen die ze krijgen en over het systeem dat hen aan de drank brengt. Dat komt hier allemaal stukje bij beetje terug.
Het verhaal: een simpele arbeider van de Metro ontdekt tijdens zijn nachtdienst sijpelend water in een van de drukste tunnelbuizen. Hij waarschuwt de collega's maar die testen hem eerst op drankgebruik. Dat zou immers niet de eerste keer zijn. Er gebeurt dus niets met zijn melding.
De volgende ochtend, ochtendspits. Een volgepakte metro perst zich door de buis naar een van de populairdere stations en wordt overvallen door het water. Want u snapt, dat sijpelen is inmiddels in stromen overgegaan. De metro ontspoort, velen verongelukken dodelijk en zij die overleven spoeden zich lopend de tunnelbuis uit. Het groepje mensen dat wij als kijker volgen, is minder gelukkig. Ze liggen onderop de stapel mensen die zich heeft gevormd na de crash. Zij moeten zich eerst ontworstelen, hun wonden likken en vervolgens proberen door het wassende water, een bewegende metro en langs elektrocutiegevaar in veiliger haven te komen.
Bijkomende factor is dat twee mensen van de groep toevallig strijden om dezelfde vrouw: de ene is echtgenoot en vader van hun kind, de ander is minnaar en bezig haar definitief te veroveren. Doordat ze weigeren naar elkaar te luisteren wordt de redding van de groep bemoeilijkt.
Hebt u het beeld? Mooi, hou vast want zo gaat het een uur of twee door. Bovengronds is er dan nog het bureaucratische deel, ook op z'n Russisch. Zo'n film.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten