Niet beroerde biopic over the rise van meestergitarist Jimi Hendrix. Zonder the fall dus: de film behandelt slechts de korte periode van de eerste signalering van zijn talent tot aan de stap naar zijn eerste grote festival. Niets over Woodstock, niet over epigonisme en weinig over zijn ongebreidelde drugsgebruik.
Als begeleidend gitarist staat hij in op zich nog best gerenommeerde clubs te spelen, maar er is bijna niemand die het ziet. De lounges waar hij speelt trekken niet veel publiek. Totdat Linda, op dat moment de bijvriendin van Keith Richards, een keer in de zaal ziet. Zij ziet de grote mogelijkheden van het losse spel van deze - op dat moment nog - introverte jongeman.
Jimi vindt in eerste instantie de door haar geschetste toekomst maar niks: veel te veel gedoe, veel te veel initiatief, hij wil lekker spelen. Toch laat hij zich overhalen: ze introduceert hem bij een mogelijke manager, hij leert op dat moment succesvolle muzikanten kennen (in de periferie van The Animals en Eric Clapton), de ruimte die hem geboden wordt, pakt hij gretig aan.
Hij duikt in de Londonse scene omdat daar meer lucht zou zitten., ontmoet een meissie en kan steeds vaker lekker spelen. Echter: daardoor ontmoet hij ook steeds meer fouterikken: drugsdealers, een dominante vriendin, kritisch publiek. Maar Jimi wil eigenlijk alleen maar lekker spelen.
Er wordt geinvesteerd om werk uit te brengen maar het slaat maar matig aan. De live-reputatie is nog grondig, maar recencies boren hem de grond in. Het drugsgebruik en de desinteresse slaan toe.
Zijn manager weet hem nog net binnen de lijntjes te houden want man, man , dat podium van Monterey gaat voor hem echt het grote podium worden waarop hij de wereld zijn vaardigheden kan tonen.
Gaandeweg de film blijkt Andre "Outkast" Benjamin een behoorlijk geloofwaardige rol neer te zetten. Het duurt effe maar opeens is ie ook echt Hendrix.
Met o.a. Andre Benjamin en Imogen Poots.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten