Hoe raar wil je het hebben? Als je me vooraf verteld zou hebben dat ik naar een tragikomische poppenkast zou kijken met verklede acteurs met valse tanden en pruiken, dan weet ik niet of ik m wel had willen zien. Echter: deze film was me van dusdanig veel kanten aangeraden dat ik hem wel moest zien. Iets te lang soms, maar zeer zeer onderhoudend en een heel sterk einde, ben blij dat ik hem ben gaan zien.
Een verstoorde vader-dochter-relatie, dat is de kern van dit verhaal. Vader doet iets onbestemds als pianoleraar en medewerker van een middelbare school, maar dochter gaat sky high in de wereld van het harde zakendoen. Ze werkt als expat in Roemenie, is bezig met een project voor een grote bouwondernemer om massa-ontslag te genereren en dat zo geruisloos mogelijk te laten verlopen. Echter, de deal is nog niet helemaal beklonken en ze is dan ook onaangenaam verrast door het plotseling opduiken van haar vader. Die wil weten hoe het met zijn dochter gaat, waarom hij niks hoort.
Ze heeft weinig tijd voor hem en hij lijkt, na wat korte ontmoetingen met haar , haar vrienden en haar collega's weer terug te reizen naar Duitsland. Lijkt. Want plotseling duikt hij op de vreemdste momenten op: als Ines met vriendinnen in een restaurant zit, als Ines een zakelijke delegatie door kantoor begeleidt et cetera. En steeds is vader daarbij verkleed: vals gebit in en rare pruik op, hij doet zich voor als mental coach. Wat volgt is een reeks ongemakkelijke verhandelingen, waarbij Ines steeds in een conflictsituatie terecht komt. Moet ze nu het spel meespelen of moet ze kiezen voor haar zakelijke wereld, die aan alle kanten net zo nep is als de vermomming van paps?
U snapt, het kan maar twee kanten op: het wordt óf loutering óf het wordt catharsis. Trek daar maar even 2,5 uur voor uit.
Sandra Huller , die we kennen van Requiem en van Brownian Movement, speelt de sterren van de hemel. Top acteerwerk.
Met oa Sandra Huller, Peter Simonischek
Geen opmerkingen:
Een reactie posten