In de recensie hieronder schreef ik over het moeilijke begrip "komedie". Gisteren vond ik geen raakvlakken, maar vandaag stond het filmgenre toch ook weer bij de beschrijving. En verdomd, deze kan ik wél goed hebben. Misschien is het verschil tussen Brits en Amerikaans voor mij belangrijk, ik weet niet, maar deze kwam heel goed binnen. Heb me uitstekend vermaakt, ondanks dat de film rust op één wonderlijk, maar bloedsimpel gegeven. Maar het werkt. En het werkt ook goed uit. Prima onderhoudende film.
Plots staat de hele wereld in het donker. Van de westkant van Amerika tot de oostkant van Japan, gitzwart all over. Twaalf seconden duurt het slechts, maar da's lang genoeg om het leven van Jack voorgoed te veranderen. Tot die tijd is hij een matig singer-songwriter die amper in zichzelf gelooft, laat staan dat anderen dat doen. In die twaalf seconden donkerte wordt Jack aangereden door een bus en maakt een smak op het wegdek. Als hij ontwaakt, is de wereld veranderd. Aanvankelijk alleen voor hem, maar al snel merkt ie dat de hele wereld veranderd is.
Net ontslagen uit het ziekenhuis krijgt hij van zijn vrienden een gitaar cadeau en hij speelt een liedje voor ze. Stomverbaasd is hij als men het liedje niet blijkt te kennen. "Yesterday, all my troubles seemed so far away" zingt ie en men kijkt hem schaapachtig aan. Razend knap vinden ze het dat hij zoiets poëtisch kan maken. Jack sputtert tegen en zegt dat het werk van The Beatles is maar dat doet geen belletje rinkelen. Niemand, nergens in de wereld of op het internet, kent nog het bestaan van de Beatles (en Harry Potter, en Coca Cola, maar dat zijn zijsporen). Jack is verbaasd en speelt thuis een ander liedje voor zijn ouders. "Let it be" klinkt als nieuw en men is razend trots. Dat prachtige werk, die onverwoestbare liedjes, slaan aan . Overal waar Jack speelt , volgt succes en hij vangt al snel de blik van superster Ed Sheeran. Die vraagt hem mee op toernee en de rest is geschiedenis. Sheeran is verbluft door het songschrijverschap van Jack en erkent al ras zijn meerdere. En zo gaat de hele wereld om.
Jack ondertussen , die worstelt. Hij worstelt met zijn geheim, hij worstelt met zijn liefdevolle manager Ellie , die hem altijd heeft gesteund maar hierin niet mee kan. Jack staat - als ware hij Robert Johnson- op een crossroad: kiest hij voor de liefde of kiest hij voor de duivel (in dit geval de roem en de eer, die eigenlijk niet van hemzelf zijn).
Het dilemma wordt kundig naar vorig gebracht, maar Jack is niet de man die in deze film de show steelt. Dat is ten tweede de onweerstaanbare Lily James, een doodgewoon buurmeisje waar elke kijker voor valt (wat ze al een aantal films achtereen voor elkaar krijgt). Maar bovenal is de hoofdrol in deze film voor het onwaarschijnlijk goede werk van the Beatles. Hoe onverwoestbaar zijn die songs, je merkt nu pas goed hoezeer ze deel uitmaken van ons dagelijks DNA. Je weet gelijk weer waarom het opeens 'popular" music heette. Vele malen komt er een glimlach op je gezicht als er plots een strofe uit dat rijke oeuvre voorbij komt. En je weet dat iedereen in de zaal in zijn hoofd aan het zingen is. Ijzersterk. Hele fijne film, als je het mij vraagt.
Met: Himesh Patel, Lily James, Ed Sheeran, Joel Fry
1 opmerking:
Een reactie posten