Omdat ik Lukas Moodysson eerder mooie dingen heb zien maken én omdat ik de punkattitude nog steeds een van de fijnste menselijke opstellingen vind, keek ik deze film. Dit terwijl het achteraf meer een jeugd- dan een volwassenenfilm was, maar goed..
Bobo en Klara zien jonge tienermeisjes die ietwat buiten de grijze middenmoot vallen op hun middelbare school. Dit omdat ze een afwijkende en maatschappijkritische houding aannemen. Op die leeftijd kan dat maar 1 ding betekenen: je wordt punk en begint een bandje.
Eerst is de band het vehikel om de teksten überhaupt naar buiten te krijgen (weg met sport!) maar later worden de meissies toch iets serieuzer. Als op het jaarlijkse schoolfeest een ander meisje serieus goed gitaar blijkt te kunnen spelen, wordt geprobeerd haar als bandlid te werven.
Er doemt zich een probleem op: het meisje komt uit een Jehova-gezin en kent alleen maar "Cumbaya"-liedjes. En staat dus haaks op de punk-instelling van Klara en Bobo.
Een ontmoeting met iets succesvollere (mannelijke) leeftijdsgenootjes zet hormonaal een en ander in versnelling en de eerste strubbelingen beginnen zich te tonen.
Fraaie ontwikkelingen, lieve film en big-up voor punk! Ook al is het op tienertoer....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten