Ongemakkelijke film. Niet het onderwerp (ontluikende seksualiteit in het moralistische Amerika van de jaren 90) maar de manier waarop de film zowel onverbloemd als preuts is. Zonder dralen wordt de ene na de andere fase van het Frühlingserwachen naar voren gebracht: het jonge meisje dat we in de film volgen, heeft recht op haar ontdekkingstocht. Maar het wordt allemaal wel zo onhandig in beeld gebracht dat je denkt dat de regisseur zelf in ieder geval nooit voorlichting heeft gehad.
Jasira is 13, maar ziet er veel ouder uit. Dat bekende excuus is precies de reden dat de vriend van haar moeder veel te ver gaat in de directe omgang. Moeder voorkomt erger en zorgt dat de dochter weer bij haar (veel strengere) vader intrekt. Vader is Libanees die vast van plan is te laten zien dat hij Amerikaanser is dan al die anderen in zijn fraaie nieuwbouwwijk. Goede baan, patriottisch vertoon, maar tegelijkertijd ouderwets streng tegen zijn zich losvechtende dochter.
De buurman is een legerofficier die een ongezonde aandacht heeft voor dat wulpse tienermeisje naast hem. Een meisje dat bovendien op school ook nog eens worstelt met diezelfde seksualiteit: het jongetje dat ze uitgekozen heeft voor haar ontmaagding wordt door pappie niet geaccepteerd. Dit op dezelfde racistische gronden als hij zelf steeds zegt te ervaren.
Jasira gaat ver in haar spel van aantrekken en afstoten: haar lustgevoelens winnen het vaak van haar moreel besef en haar wens tot het vertonen van aangepast gedrag. Het wachten is op het moment dat een van de haar omringende mannen te ver gaat.
Het ongemakkelijke van de film zit er in dat je als volwassene zit mee te kijken naar de volkomen terechte stappen die het meisje doet. Terwijl zoals gezegd de uitstraling van de film preuts is, is het onderwerp dermate expliciet dat je jezelf een voyeur voelt terwijl je nog geen oordeel hebt geveld.
Dat is knap. Dat doet de regisseur goed. Ik weet nog even niet wat ik er van moet denken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten