An sich mag u het een prestatie noemen: dat ik een hele film heb uitgezeten waarin Russel Crowe de hoofdrol speelt. Er bestaan smalende plaatjes waarin een raadseltje wordt gespeeld met de afbeelding van de acteur: kijkt ie hier boos, blij , bang, of bedroefd? Laat ik het zo zeggen: mimiek is niet zijn effort.
Dat ik de film toch heb uitgekeken , komt doordat ik meedreef op het verhaaltje van de kleine krabbelaar die goed probeert te doen. In dit geval goed voor zijn dochtertje. Met haar alleen is hij overgebleven na een hevig ongeluk waarbij zijn vrouw omkwam en hijzelf een levenslange kans overhield op psychoses (eigenlijk meer epileptische aanvallen, maar dat vergeef je de Amerikanen).
Jake Davis is schrijver en niet eens zo'n slechte. Althans, hij won prijzen met zijn debuutroman en borduurt daarop voort. Echter: nu nieuw succes uitblijft, zitten zijn steenrijke zwager en schoonzus hem op de hielen. Ze hebben al een tijdje voor zijn dochter gezorgd toen Davis in het ziekenhuis lag en nu proberen ze de voogdij geheel naar zich toe te trekken. Argumentatie is dat Davis instabiel is, nog niet geheel hersteld en bovendien geen gegarandeerd inkomen heeft. Het wordt hard gespeeld. Davis moet alles op alles zetten om zijn dochtertje, van wie hij zielsveel houdt (en dat is wederzijds), bij zich te houden.
Tweede verhaallijn die door de film loopt is het volwassen leven van datzelfde dochtertje. Kate is een instabiele jonge vrouw, die moeite heeft zich te hechten en die seksueel nogal ongeremd is. Gaandeweg de film zien we de oorzaken van die instabiliteit, die uiteraard in het eerste deel van het verhaal liggen.
Het verhaal is vooral sympathiek. Niet licht of makkelijk, maar uiteraard ga je als kijker je voorkeuren opbouwen. Dat maakt dat de film wel met een voldoende wegkomt, hoe cliché de aanpak bij vlagen ook is.
Met : Russel Crowe, Amanda Seyfried, Aaron Paul
Geen opmerkingen:
Een reactie posten