Lekker heavy arthouse. Zo'n film waarbij je jezelf betrapt op denken dat je eigenlijk al weet waar het eindigt maar dat het nog even weg mag blijven omdat de acteurs een grillige doch sterke weg er naartoe bewandelen.Rifka Lodeizen mag zichzelf inmiddels een gearriveerd actrice noemen in ons land (hoofdrollen in o.a. "Publieke werken" en "Tonio" maar geregeld kiest ze juist ook voor kleine en fijne producties als "Kan door huid heen" en nu dus deze).
Het verhaal is helder: Nederlandse dochter zoekt haar moeder op die op een eenzaam doch wonderschoon plekje in Noorwegen woont. Ze is heel dat lange stuk gereden om haar moeder iets te vertellen. Al snel blijkt echter dat juist de communicatie tussen die twee ontbreekt. Dochter koos ervoor bij papa te blijven in Nederland, moeder ging met het toen nog piepjonge broertje de sneeuwvlakten in.
Moeder is een moeilijk mens, kortaf en onvriendelijk. Maar de dochter is wel heel blij haar broertje weer te zien, ze doet toch een beetje een poging die jongen wat over opvoeding mee te geven omdat moeder dat klaarblijkelijk niet tot haar vermogens en verplichtingen rekent.
Wat de dochter haar wil vertellen, is gruwelijk. Door de continue confrontaties tussen de twee dames schuift ze steeds maar op om te zeggen wat ze op haar hart heeft: ze is ongeneeslijk ziek. Gaat ze het uiteindelijk melden of keert ze onverrichter zake terug naar Nederland? Bestaat er na al die jaren enige kans op toenadering?
Sterke film. Als je ervan houdt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten