Wie met geweld opgroeit, loopt de kans later zelf ook gewelddadig te worden. Het moet en kan de enige verklaring zijn voor het rauwe en grove leven van Joe. Tussen de beelden van zijn dagelijkse werkzaamheden krijgen we flashbacks te zien van Joe als jongen. En die liegen er niet om. Huiselijk geweld, dreiging van mishandeling: het zorgt allemaal dat hij ten eerste uitermate zorgzaam is voor zijn oude moeder. En ten tweede destructief. Zelfdestructie is geen barrière, hij lijkt er geen moeite mee te hebben. Maar de destructie gaat nog een andere kant op: Joe werkt in opdracht voor mensen die een klusje geklaard willen zien. Hij ruimt ontvoerders op, hij moordt min of meer op bestelling: schoon en netjes levert hij de crimescene af (immers: you were never really here). Klinisch en onbewogen, zo lijkt het. Totdat hij bij een nieuwe zaak opeens een betrokkenheid voelt: hij bevrijdt een meisje uit een misbruikcircuit dat zich in hoge kringen afspeelt. Het gaat hem aan het hart, hij krijgt het meisje vrij maar raakt haar opnieuw kwijt. De daders dringen diep zijn eigen afgeschermde wereldje in maar vergissen zich in Joe: aangezien hij niet maalt om zijn eigen leven, doet de dreiging zelf te sterven hem helemaal niets. Het meisje heeft iets bij hem losgemaakt, de herkenning is te groot.
Wanstaltig is het geweld in deze film, hetgeen hem moeilijk te accepteren maakt. Het bloed heeft een functie, maar het is een te grote hoofdrolspeler. Daartegenover staan fantastische beelden (cameravoering is subliem) en een weergaloze Joaquin Phoenix. Die man moet echt een drempel over zijn gestapt; het dondert hem niet hoe ongunstig de beelden voor hem uitvallen, hoe slonzig en pafferig hij overkomt: hij gaat vol voor de geloofwaardigheid.
Ik ben er dus nog niet uit. Nu, een dag later, weet ik nog steeds niet of ik het nou goed vond wat ik gezien heb of dat ik naar een aanstelligere actiefilm heb gekeken. An sich knap.
Met : Joaquin Phoenix, Ekaterina Samsonov
Geen opmerkingen:
Een reactie posten