Ze wekt weinig sympathie op, de "oude" zangeres die nog steeds zo nodig met een busje door Europa moet toeren. 20 jaar geleden stond ze op de top, omdat ze toevalligerwijs knap klikte met de scene rond Andy Warhol. Haar album met the Velvet Underground (die met die banaan ja, waar ze trouwens maar 3 liedjes op zingt) vergaarde wereldfaam en eindigt steevast in de top 3 van "beste albums aller tijden". Nu, halverwege jaren 80 echter, is de zangeres die verwijzingen wel een beetje zat en baalt ze ervan dat alle interviews altijd maar over Lou Reed en Warhol en over die tijd gaan. Ze wil aandacht voor haar eigen werk maar eigenlijk vindt niemand dat interessant, laat staan mooi.
De jaren hebben haar geen goed gedaan, haar stevige drugsgebruik maakten haar ouder dan de midveertiger die ze eigenlijk is. Van royalties alleen kan ze niet leven, dus er moet getoerd worden. Onvrede over haar band, onvrede over haar manager, onvrede over de locaties: Christa Päffgen - haar echte naam- is een onhebbelijk mens, een egoïste. Er is echter één uitzondering; ze waakt over haar zoon. Hoewel een wonderschoon en getalenteerd mannetje is hij een instabiele persoonlijkheid met een zwaar suïcidale neiging. Kliniek in, kliniek uit. Moeder Christa besluit hem mee te nemen op tournee zodat ze ten eerste samen zijn en hij ten tweede de kans krijgt zijn fraaie fotografiewerk over het voetlicht te krijgen. Het lijkt allemaal even wat zonniger te worden.
Trine Dyrholm zet -opnieuw - een fabuleuze acteerprestatie neer.
Met : Trine Dyrholm. John Gordon Sinclair, Sandor Funtek, Anamaria Marinca
Geen opmerkingen:
Een reactie posten