Piccolo Corpo op Moviemeter (3,26)
Gitzwarte, sombere film. Kolfje (onthoud dat woord) naar mijn hand dus, ik ben daarvan. Anderhalf uur verzengend leed, het biedt zoveel kans op echte zeggingskracht. Dat maakt het misschien wel mijn geliefdste filmtype. Al is dit niet de beste die ik gezien heb, maar feit is wel dat ik er vol in mee ga.
19e eeuw, Italiaans platteland. Agata heeft een zware bevalling. Waar zij al bijna het loodje legt in het kraambed, doet haar dochtertje dat helemaal. Niet dat Agata zich daar bewust van is, nee: de kraamkoorts houdt haar enkele dagen buiten westen. Zodra ze wakker is, vraagt ze naar haar baby waarop haar man zegt deze al te hebben begraven.
Radeloos is Agata, niet eens zozeer vanwege het verlies maar vooral dat het kind geen moment geleefd heeft en dus geen "eerste ademtocht" heeft gekend. Dat laatste is een absolute vereiste voor de priester van haar kerk om haar kind alsnog te dopen: de baby zal voor eeuwig in het voorgeborchte verblijven.
Agata vindt dat een verschrikkelijke gedachte en vraagt overal om raad. Ze belandt bij een zonderlinge dorpsbewoner die haar zegt dat ze over het meer en de bergen moet gaan: daar is een klein bergdorpje waar een priester kinderen "tot leven wekt" (wat in feite een trucje is om de baby eenmalig even de mond te laten openen). In het holst van de nacht graaft de moeder het kinderlijkje op , stopt het in een kistje dat ze op haar rug bindt. Op pad.
Hoe nobel en vroom de gedachte van Agata ook is, haar geloof wordt onderweg zwaar op de proef gesteld: ze wordt beroofd, ze wordt geschaakt om bij een adellijke familie als min haar moedermelk te laten kolven en ze ontmoet een aparteling die ze niet vertrouwd maar die de enige is die haar over de bergen kan loodsen. Wat een pelgrimage zou moeten zijn, wordt een helletocht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten