Sinds ik een beetje op de cijfer-waardering let bij IMDb, spiegel ik dat uiteraard ook aan mijn eigen beleving. Zo vind ik dus dat deze relatief een te hoog cijfer krijgt. Kan niet anders dan dat zulks ligt aan de standaard waardering die Al Pacino ten deel valt. Het is allemaal niet slecht, maar het is mij te niemendallig. Wel vermakelijk, maar niet heel goed of zo.
Pacino speelt Danny Collins, een overjarige muzikant die maar blijft toeren. Voor een steeds ouder wordend publiek dan, een publiek dat eigenlijk alleen maar voor zijn grote hit komt. Hij zit muurvast, is depressief maar hey, it pays the rent. Het veel te groene blaadje waar hij mee getrouwd is, zoekt haar vertier al bij andere mannen als Danny buitenshuis is.
Als een berg ziet hij op tegen zijn verjaardag en de verplichte surprise-party. Plichtmatig wordt een en ander gevierd, maar alle settings veranderen als zijn manager en jarenlange vriend hem een bijzonder cadeau geeft: hij geeft hem een door John Lennon geschreven brief met advies over de stappen in zijn muziekcarrière (overigens is DIT het waargebeurde deel van het verhaal, die muzikant heeft echt bestaan).
Collins gooit alles overboord: hij dumpt zijn vrouw, cancelt zijn toer en gaat in retraite. Een song schrijven, zo lang al niet gedaan. Zulke dingen. En passant zoekt hij schielijk contact met de zoon die hij nooit zag. Die, product van een backstage-flirt met een fan, wil echter niets van hem weten. Waarmee Collins weer terug bij af is. Hij volhardt, financiert onderwijsbegeleiding voor zijn kleindochter en helpt zijn zoon in het afleggen van een zwaar medisch traject.
Stukje bij beetje lijkt hij de boel op de rit te krijgen. Totdat het opnieuw mis loopt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten