Ik weet niet hoe u het had, maar ik acht Janis Joplin postuum een irritant wijf. Natuurlijk had ze de blues, natuurlijk had ze veel tegen, maar de beelden in deze niet verkeerde docu ontmantelen haar toch wel als een vrouw met een zucht naar erkenning en aandacht. Daar is in beginsel uiteraard niets verkeerds aan, maar bij Joplin kwam het wel neer op een ferme compensatie van haar minderwaardigheidscomplex. Ze overschreeuwde zichzelf, waardoor ze nooit de kans greep om goed te letten op de mensen die haar omringden. Want daar zaten niet alleen maar klootzakken tussen, er waren er veel die het goed met haar meenden.
Echter: de valse start in haar leven (te strak geregisseerde jeugd, gepest op school, genegeerd door de jongens vanwege haar "onvrouwelijkheid") maakte van haar een vrouw die te gevoelig bleek voor de verslavingen van het leven. Niet alleen maar de verslaving aan alcohol en heroïne, maar ook de verslaving aan mannelijke aandacht, aan het voetlicht van de landelijke podia, aan de tv-praatprogramma's, aan alles. Ze zoop het leven in plaats van het te proeven.
Uiteraard kent de docu veel aandacht toe aan de muziek van Joplin, maar gek genoeg kwam die er bij mij te eenvormig uit. Ik ken haar platen, heb ook ergens een "best of" staan, maar zoals het in de film geëtaleerd werd, was een optreden van haar toch meer een piepshow. Iets te vaak deed ze het trucje van het uitmergelen van haar stem om aan het einde van haar adem dan toch terug te komen met een grote uithaal. De blues, zegt u. Ja, dat klopt. Maar ook daarin had meer avontuur gepast. Ik beperk me maar tot de prima herkenning die ik voel bij "Cry baby" en "Me and Bobby McGee" en vooral bij wat uiteindelijk haar ultieme erkenningskreet bleek te zijn: (take another little) "Piece of my heart". Die muziek vertelt mij minstens zoveel als deze docu. Die dus - mind you- echt niet slecht is. Juist niet. Ik denk alleen dat ie niet zo goed is voor mensen die Joplin hoog op een voetstuk hadden geplaatst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten