Dit, lieve lezers, is een van de betere films die u de komende tijd zult gaan zien. That is, als u gevoelig bent voor plotontwikkeling, voor bovensteplankacteerwerk , voor spanning, voor morele kwesties en bovendien ook nog voor een stukje visuele verwennerij. Deze film heeft het allemaal. Behoorlijk ondersteboven verliet ik de zaal. Uiteraard ben ik me ervan bewust dat u het anders kunt beleven maar ik zat er helemaal in.
Eigenlijk zitten we allang in WO-III. Eigenlijk is er allang een kongsi van geallieerden bezig om de nieuwe aanvallers op hun macht te elimineren. We zien het alleen niet zo aan de oppervlakte, we lezen over incidenten in de krant en fronsen daarbij: "zo, weer 80 doden bij aanslag zus van terreurorganisatie zo". Terwijl we niet eens door hebben dat er om ons heen soms hard gewerkt wordt om die aanslagen te voorkomen. Terwijl we niet eens weten dat sommigen van die aanslagen voorkomen hadden kunnen worden als de diverse legers maar hun gang hadden mogen gaan. Geloof me, ik ben blij met de conventie van Genève en ik ben zelden voorstander van oorlogsmissies maar deze film schudt je daarin wel even door elkaar. Jij, in het Westen, met je veilige mening en je bakkie koffie en je knusse huis. Je beseft zelden wat daar allemaal voor nodig is. Dát is het grote effect van deze majestueuze film. Je denkt na.
We openen in Somalië. Al-Shabaab onderdrukt de bevolking, die ondanks alles zijn gewone leventje probeert te leiden. Overleventje, eigenlijk. Doorschakelen naar Engeland alwaar kolonel Katherine Powell haar legerbasis bereikt voor een fijn dagje werk. Vanuit haar locatie gaat ze leiding geven aan een anti-terreuroperatie. Met de steun van een aantal Amerikaanse drone-piloten gaan ze een terreurcel van Al-Shabaab oppakken.
Dat oppakken gaat al gauw mis als blijkt dat de terroristen zich verplaatsen naar een plek middenin de stad, achter de zone's van de beweging en dus niet vrij toegankelijk. Plan B wordt uit de la getrokken: dan maar met een drone de woning torpederen van waaruit de volgende aanslag wordt voorbereid. 4 van de 5 aanwezigen in dat huis staan hoog op de internationale opsporingslijsten. Easy piecy, zou je zeggen.
Not: alles verandert als een klein onwetend meisje direct buiten de muur van dat huis haar kraampje installeert: ze gaat weer brood verkopen om de familie in leven te houden. Mocht de raket inslaan, dan gaat zij zeker omkomen. Dat wil de drone-piloot niet op zijn geweten hebben, ondanks de dreiging van de voorbereiding van een wellicht veel destructiever aanslag.
De kolonels en generaals in de beide landen moeten schakelen. Wat te doen? Wat is de grens tussen juridisch ok handelen en het verliezen van een propaganda-oorlog? En wat durven de bij hen aanwezige politici hierin voor besluiten te nemen?
Geloof me: u gaat mee. U schuift naar voren en , jawel, u vormt zich een oordeel. Ijzersterke film.
Met oa Helen Mirren, Aaron "Jesse Pinkman" Paul en - voor de laatste keer- Alan Rickman
Geen opmerkingen:
Een reactie posten