Moest ik zien, deze. Niet omdat ik de gemeente naast het plaatsje Wognum woon (daar gaat deze documentaire helemaal niet over) , nee. Het is omdat ik de broer van de hoofdpersoon ken (een behoorlijk goede fotograaf, by the way).
De documentaire gaat over Matthijs , een net niet meer jongeman die groot geworden is in de gabberscene: kneiterharde recht-toe-recht-aan-muziek, uitbundige feesten en stevig drugsgebruik. "Been there, done that", denkt Matthijs. Hij bezoekt de feesten nog wel, maar bezondigt zich niet meer aan drugs en taait meestal eerder af dan zijn vrienden en zijn partner, die doorgaans het volgende ochtendlicht afwachten.
We merken dat onze hoofdpersoon ergens een omslag heeft gemaakt, die zijn grondslag vindt in een besluit dat hij zo ongeveer op zijn 18e nam: hij wilde piano leren spelen. En niet zomaar piano, nee, maar het echte klassieke werk. Zware composities , wervelende melodieën en afwisselend rinkelende en bonkende toetsen. Hoewel je de allegorie met de gabbermuziek best kunt vatten, is het vooral fascinerend hoe Matthijs laveert tussen de wanorde respectievelijk anarchie van de gabberscene en de strakke geordendheid van de klassiek geschoolde muziek. Het zit allebei in hem maar we volgen heel duidelijk de kanteling: meer en meer wordt hij verzwolgen door de macht van de zware pianoklanken. Hij werkt toe naar een optreden, hij wil laten zien dat die stoffige scene best opgefrist kan worden door een onconventioneel ogende pianist. Wanneer hij dan ook in zijn hempie het podium betreedt, toont hij de volle zaal onbekommerd zijn naakte ik: hij ontroert ten eerste zichzelf met zijn optreden. Huilend beroert hij de toetsen.
Met : Matthijs Wognum, Rene Fiorenza
Geen opmerkingen:
Een reactie posten