Dilemma's , dilemma's. Niet alleen de hoofdpersoon worstelt, maar ook de kijker zit na afloop met een aantal vragen. "Wie heeft er nu eigenlijk gelijk? " en "Zou ik hetzelfde kunnen doen in zo'n situatie? " . Dat is altijd knap natuurlijk als een film dat bij je bewerkstelligt, dat is een van de scharnierpunten van het maken van arthouse, waar ik nogal van ben. Het is dat ik het acteerwerk ietwat houterig vond en de typecasting iets té scherp, dan had ik het ook "echt goed" gevonden, nu blijft het bij : 'onderhoudende film" , "confronterende film" , "boeiende film".
Alice is nerveus. En we begrijpen al snel waarom: ze ligt in scheiding , een complexe scheiding, en ze heeft moeilijkheden om afspraken te maken met haar ex over de bezoekregeling. We begrijpen al snel dat Alice degene is die de knoop heeft doorgehakt om de relatie te beëindigen, maar terecht zegt zij dat dit geen reden is om haar het bezoekrecht te onthouden.
Uit pure wanhoop "ontvoert" ze de kinderen: ze neemt ze buiten alle afspraken om mee voor een weekje vakantie op Tenerife. Dat klinkt leuker dan het is. Het contact met haar kinderen is moeizaam: haar zoontje is zeker nog aanhankelijk maar toch merkt ze dat ie ergens afhoudt. Problematischer is het contact met de puberdochter: louter verwijten krijgt Alice om haar oren, het lijkt erop dat de propaganda van papa bij haar goed heeft gewerkt.
Terwijl ze haar kinderen op het hart drukt om niets aan papa te vertellen (ze zou dan immers zeker de politie achter zich aankrijgen en alle kansen op een goede beoordeling van de kinderrechter vergooien) probeert Alice beetje bij beetje dichter bij haar kinderen te komen, Want er ís iets, ze voelt het.
Met : Ane Dahl Torp, Tintin Poggats Sari, Troy Lundqvist, Sverrir Gudnason
Geen opmerkingen:
Een reactie posten