Top 10 filmlijst 2011

Al die onderstaande blogjes leiden uiteindelijk tot onderstaande top 10:

1) We need to talk about Kevin
2) Melancholia
3) The fighter
4) Small town murder songs
5) Biutiful
6) The whistleblower
7) Les petits mouchoirs
8) A separation
9) Rabat
10) The tree of life

Gewoon doorscrollen hieronder, voor verdere informatie!

De eenzaamheid van de priemgetallen- Saverio Costanzo

Met veel plezier dit boek gelezen een aantal jaren geleden: intrigerend gegeven dat eenzame zielen op afstanden verbonden kunnen zijn, of in ieder geval die verbondenheid voelen.

D.e.v.d.p.-film is een lekker donkere, langzame vertelling geworden waarbij twee beschadigde jongemensen door het noodlot aan elkaar verbonden zijn. De ene gehandicapt en mank door een ski-ongeluk, de ander briljant in geest maar eenzaam en zelfverminkend in zijn onvermogen tot communiceren.

Alba Rohrwacher bouwt m.i. een indrukwekkend oeuvre op, ze straalde dit jaar ook al in Cosa Voglia Di Piu , die vond ik ook al zo fijn te ondergaan.

Nogmaals: donkere, trage film, dus echt alleen voor de fijnproever. Geen toplijstjes-titel, maar zeker de moeite om te kijken.

My Queen Karo - Dorothée van den Berghe

Prettige, licht ontspoorde film over de vrijheid-blijheidgeneratie van de jaren 70- kraakscene in Amsterdam.
Belgisch stel vlucht met dochter naar Amsterdam, op dat moment zo ongeveer de vrijstaat van hippiedom, bevlogen idealen, vrije seks en krakenkrakenkraken.

Dochterlief ziet met lede ogen aan dat pappa een relatie met een andere dame in de commune, terwijl haar moeder duidelijk nog niet zo ver is.
Vader leeft van de wind en eist van eenieder om zich heen dat ze dat ook doen.
Dat moet wel fout lopen.

Fraai spel vanb de jonge Anna Fransziska Jaeger, verder veel bekende gezichten en een prettige inzage in het Amsterdam van toen.

Liberté - Tony Gatlif

Ook wel bekend onder de naam "Korkoro", in de heuse Roma-taal.

Tony Gatlif! Hoe lekker is dat? De man , professor aan de Franse filmacademie, maakt de ene na de andere prachtigte film met ALTIJD dezelfde insteek: het droeve lot van de Europese zigeunerbevolking onder de aandacht brengen. Gadjo Dilo, Exils en Vengo: ik vind het een verzameling prachttitels waarmee hij gelijk op stevent met Emir Kusturica: kleurrijke, wervelende en muzikale films die bol staan van het racisme, van armoede en van zwerftochten. Maar ook van immense zorg voor elkaar, van levenslust, van aandacht voor de elementaire zaken van het leven.

Deze film is een bloedserieuze: hij speelt in 1943 in Frankrijk. De Roma zwerven altijd al, maar zijn nu ook echt op de vlucht. Zowel de moordlust van de Nazi's als de volkse haat van de lokale Franse bevolking drijft hen steeds verder weg van een rustig bestaan. Hoewel... in dit op waarheid gebaseerde verhaal treffen ze in een klein dorpje zowaar twee medestanders, die hen een plek, een baan en een behuizing willen bieden, omdat ze weten dat 80 km verderop de concentratiekampen op de zigeuners wachten.
Een mooi spel van opofferingsgezindheid, volkse gekte, boerenangst en jagende violen begint. Ik vond het de perfecte kerstfilm: wat nou "vrede op aarde"????

Reykjavik- Rotterdam - Oskar Jonasson

Werd getriggerd door de naam van Baltasar Kormakur , van wie ik in de hoedanigheid als regisseur andere, behoorlijk prettige films had gezien. In deze film is hij acteur, en dat doet ie verdomd knap.

R-R is een naargeestige film over het sappelend bestaand van kruimelende drugskoeriertjes. Kristofer is net op proef vrij maar ziet dat ie zn gezin niet de luxe kan bieden die het denkt nodig te hebben.
U voelt hem al: nog één keer dan en dan meteen de grote klapper maken. Terwijl hij aanmonstert voor een vice-versa vaartocht naar Rotterdam papt zijn opdrachtgever aan met zijn vrouw, terwijl die er eigenlijk niet van gediend is. Een bende aggressieve drugskoeriertjes zitten bovendien ook nog eens op de huid van vrouw en kindertjes, tis niet leuk allemaal.
Toch af en toe wel prettig droogkomische (typisch ijslandse?) humor, als geheel niet een verkeerde film voor een eerste kerstdag.

Haar naam was Sarah- Gilles Paquet-Brenner

Veel geroemde film, massa's betraande gezichten na afloop van ons vorige filmfestival. Ik had m nog steeds tegoed, nu maar s gekeken.
Wellicht doet t feit dat ik m in twee delen keek ertoe, maar de film kwam bij mij niet dusdanig binnen dat ik me zwaar ontroerd voelde.

Verhaal is goed, boek was succesvol, Kirstin Scott Thomas kan n aardig robbertje spelen, maar toch kwam het geheel niet los.
KST speelt een moeder en journaliste, die via een stom toeval erachter komt dat haar werk in vermenging komt met de boze realiteit. Het artikel dat ze maakt over razzia's in het Parijs van 1942 leiden rechtstreeks naar het appartement dat haar man geërfd heeft. Diens (groot)ouders moeten er dus ingetrokken zijn nadat de oorspronkelijke bewoners richting concentratiekampen werden gestuurd.
Ze duikt erin, een spel van verwijdering en aantrekking begint als ze achter het levensverhaal van het jonge joodse meisje probeert te komen , dat eerst in "haar" appartement woonde.

U heeft hem al gezien, dus ik vraag u niet te oordelen. Bij mij een te mager zesje...

The Guard- John Michael McDonagh

Na de twee zware titels hieronder was t raadzaam om luchtiger mn filmdriedaagse af te sluiten. Dat lukte prima met deze film, waarvan mijn aandacht getrokken werd door de hoofdrolspeler.
Brendan Gleeson was briljant in "In Bruges" en is reden volop om naar de filmzaal te komen. Ook hier is hij weer zijn heerlijke zelf: een onaangepaste knorrepot die het principe "ruwe bolster, blanke pit" ver ontstijgt.

Hij is Gerry Boyle , een lastige politieagent in de kalme doch prachtige Ierse Connemara-streek. nooit gebeurt er iets en dat komt mooi uit, want dat geeft Gerry de kans zich te bekwamen in t doen van schietspelletjes en in drinken tijdens het werk.

Plots treft men in de slaapverwekkende buurt een lijk aan, komen er drugsdealers op de proppen, wil de FBI toezien op een juiste bestrijding hiervan én krijgt Boyle een maatje vanuit Dublin aangewezen.

Op fenomenale wijze plaatst Boyle zich buiten het politiekorps en probeert hij op zijn eigen wijze de misdaad ehm.., tja, ... te bestrijden.

Ijzersterk in het gebruik van understatements, scherpe beeldspraak. Lachwekkend goed!

La Piel Que Habito - Pedro Almodóvar

Heerlijk, altijd heerlijk. Van deze regisseur nog geen slechte film gezien, al komt de ene beter binnen dan de ander.Deze is geen "habla con ella" en zeker geen "La Mala Educacion" , maar het is opnieuw een fraai beeldende film.
Ik denk dat het een beetje over de maakbare samenleving gaat, maar dat is dan ook maar mijn invulling. Het is verder een bizar semi-horror verhaaltje met werkelijk schitterend minutieuze fotografie.

Roberto is huidarts en presenteert op een congres zijn succesvolle verhaal van het scheppen van menselijke huid, dit terwijl hij weet dat transgene mutatie bij wet verboden is.
Gaandeweg de film komt het menselijk drama uit het privéleven van Roberto (geen slechte rol van Antonio "Puss" Banderas) naar voren als de grote drijfveer voor zijn medische ambities. Dat ie daarbij en passant de aanrander van zn dochter het vel over de oren trekt, is dan mooi meegenomen. en meer van dat..

Moeizame vrouwen, randcriminelen en transgenders zaten altijd in Almodóvar's film, maar zelden waren ze zo het verháál ipv bijrollen.

Weirde film waar de arthouser zich geen buil aan valt.

We need to talk about Kevin - Lynne Ramsay

Het is inmiddels december, dus ik kan t nu wel redelijk ongestraft zeggen: ik heb de film van het jaar gezien.
Heel veel roem was deze film al vooruitgesneld, voeg daarbij de elementen dat ik van de vorige film van de regisseuse (Morvern Callar) al aardig onder de indruk was én dat ik van Tilda Swinton nog nooit een verzakende rol heb gezien en je snapt dat ik mogelijk bevooroordeeld aan deze film begon.

Deur in huis: verontrustend en bevreemdend. Als je denkt dat film "prettig" moet zijn, dan moet je deze niet gaan zien. Zowel de lethargische houding van Swinton als de onnavolgbaar irritante gedragingen van de Kevin in kwestie maken dat je regelmatig de hele acteurszwik een trap onder de hol wilt geven. Op John C. Reilly na dan, die speelt als altijd een beminnelijke kerel.

Scherp kleurgebruik, dito lichtval en een continu ontregeld camerawerk: naast het nare script maakt de regisseur het ook als kijkspel niet gemakkelijk. En daar houd ik van!

Verslagen moeder slijt dagen op de bank, zoekt nieuwe baan in nieuwe woonplaats en is duidelijk ergens voor op de loop gegaan. Gaandeweg de film wordt duidelijk dat een tragische actie van haar misselijkmakende zoon dat heeft veroorzaakt. Het sterke van de film is dat Swinton t van alle kanten te verduren krijgt, dusdanig dat je zelfs moeite hebt om sympathie voor haar te krijgen. En dan zijn anderen in het gezin nog erger. Moederliefde, het mocht wat..

Chloe - Atom Egoyan

Mijn lief had me al gewaarschuwd: dat ga jij geen leuke film vinden. Toch doen he..
Ondank een redelijke sterrencast (Liam Neeson en Julianne Moore, aangevuld met de redelijk geboetseerde Amanda Seyfried), ondanks een regisseur waarvan ik in vorige decennia echt fraaie filmhuizers zag, ondanks dat werd t m dus niet.

Vrouw verdenkt man van vreemdgaan, huurt een meisje in om uit te lokken of ie inderdaad zo happig is, so far so good. Het gaat echter mis als het meisje verslag gaat uitdoen: waar of niet, vrouwlief vindt t zowel schokkend als opwindend.

Het web sluit zich, zeker als zoonlief ook nog eens in het spelletje betrokken wordt. Door dat ingehuurde meisje uiteraard.

Zal t als tv-thriller wellicht redelijk doen, maar ik schrijf m nu meteen maar op omdat ik m morgen waarschijnlijk vergeten ben

Zanan-e bedun-e mardan (Women without men) - Shirin Neshat

Poëtische plaatjes , daarvan ben je verzekerd als je je de film door een Iraanse regisseuse laat voorschotelen.
Deze is ongetwijfeld geen Iraanse inwoner meer, daar is de film iets te vrijgevochten voor.
Drie vrouwen in een lastig parket , op de vlucht voor de harde regels en wetten van het Iran van 1952. Eén andere vrouw vlucht niet, die houdt er gewoon mee op.

De pure schoonheid van de film zit m in de continue verwarring van het paradijselijke: zijn de vrouwen die de maatschappij ontvluchten en in de boomgaardwoning tot rust komen nu de gezegenden? Of is dat de vrouw die schier opstaat uit de zelfgekozen dood en vanaf haar wederopstanding helpt het land naar revolutie te brengen.

Veel metaforen (Arabische films Galore!), veel mooie gepijnigde blikken en een niet onsympathiek verloop van het verhaal. Ik doe het ervoor.
Kijkwijzer: pas op voor al te vrolijke en ontspannen verwachtingen.

Vision (Aus dem Leben der Hildegard Von Bingen)- Margarethe von Trotta

Er gaat er wel eens een de filmische mist in. Van deze regisseuse herinner ik me fantastische sociale en politieke films als "Die Bleierne Zeit", van de hoofdrolspeelster Barbera Sukowa herinner ik me flagrante rollen in Fassbinder-films.

Een beetje filmfreak zal me dan ook niet euvel duiden dat ik deze film opnam en op de merites wilde beoordelen. helaas helaas: weinig verhaal, eigenlijk louter een platte opsomming. Niets van de toenmalige felheid en tegendraadsheid lijkt er overgebleven bij regisseuse danwel actrice.
Wat restte was een helderverlichte film over een heus bestaand hebbende non, die visioenen had van godsverschijningen en daar boeken over liet schrijven. Beetje new-age, beetje maatschappij, verrekt klein beetje persoonlijke ontwikkeling.

Carnage - Roman Polanski

Sneak preview in onze zaal, avondje voor de medewerkers. vandaar al ruim voor de NL-premiere datum.

ik vond Ghost Writer al niet slecht, maar met deze film laat Polanski zien een meesterhand te hebben. En dit keer om een heel andere reden: niet omdat ie suspense inbouwt of een dichtgetimmerd script neerzet, nee. Het is omdat hij van een overduidelijke toneelstuk-setting een film weet te maken die de volle speeltijd boeit, die acteurs overdadig ruim de kans geeft hun skills te tonen EN die de kijker om de paar minuten zijn sympathie doet verschuiven. Knap, en uitermate vermakelijk.
Sterrencast, waarin verrassenderwijs Jodie Foster wegens overacting wordt weggespeeld door vooral haar film-echtgenoot John C. Reilly , maar zeker ook door de heerlijk wispelturige Kate Winslet en de opper-schmierende Christoph Waltz.

Verhaal is retesimpel: twee schooljochies krijgen ruzie, waarbij de een de ander verwondt. De ouders komen bijeen om te praten over schaderegelig en verzekeringszaken. Lijkt in een gesprek van 5 minuten rond te zijn, maar dan...

Schemer - Hanro Smitsman

Is weer zo'n film waar jaren later over gezegd wordt dat de hele acteergeneratie "van nu" er in zat. Dát is al een reden om te kijken, maar ook de nieuwsgierigheid naar de interpretatie van een waargebeurd (Maja Bradaric)verhaal is boeiend.

Vriendenclub - middelbare school - doet alles met elkaar. Soms bijna letterlijk, want de onderlinge relaties vliegen je om de oren. Een van het clubje , het wispelturige meisje Jessie, ligt nogal moeilijk in de groep. Ze blijkt zo haar redenen te hebben om geen relatie aan te gaan, voor haar zelf overigens het lastigst want ze is smoor op een van de jongens in de groep.
Gaandeweg gaat de rest van de groep zich dusdanig aan haar en haar gedrag ergeren dat ze plannen smeden tot vérgaande stappen. Of vergaande stappen, het is maar waar je het accent op legt.

Bij vlagen wat tieneracteerwerk, maar af en toe ook heel sterk verbeeld. Doelgroep had ik -met twee dames van 16- naast me op de bank: zij kenden het oorspronkelijke verhaal niet maar vonden de verfilming "best boeiend".

Des hommes et des Dieux- Xavier Beauvois

Al een jaar zit ik op deze titel te wachten. Door omstandigheden in bios en filmhuis gemist, gelukkig biedt de filmzender thans uitkomst.
Kloosterfilms hebben altijd al een pré, als ze tenminste de sereniteit van het in zichzelf gekeerde leven een beetje realistisch weergeven.
Dat is bij DHEDD zeer zeker het geval: midden jaren 90, klooster in Algerije. De opkomst van Jama'a Islamya (hun toenmalige variant van de Taliban) doet dorpen sidderen en beven. Het klooster, doorgaans een baken van rust en zorg en opvang, beeft mee. Maar buigt niet.
Hoewel aanvankelijk enkele monniken wel op de loop willen voor het dreigend boven hun gemeenschap hangende onheil, besluit men na stemming allemaal te blijven.
De verschillende karakters van de monniken worden prachtig tegen elkaar opgezet, in positieve zin: gaandeweg overtuigt men elkaar om de handen in een te slaan en probeert men de lokale bevolking bij te staan in de strijd tegen de islamisering.

Waargebeurd verhaal, een goed onthouder weet ook nog hoe het afloopt.
Schitterend gefilmd, schitterend verfilmd en bij vlagen net zo schitterend gespeeld.
Mooi!

Na putu- Jasmila Zbanic

Best of both worlds. Stiekem willen we het allemaal wel, maar het is weinigen gegeven.

Amar & Luna leven er in het naoorlogse Bosnië vrolijk op los. Amar zelfs iets te veel, want zijn drankzucht gaat niet helemaal samen met zijn werk als luchtverkeersleider. Op non-actief, tijd teveel en dan de verkeerde mensen tegenkomen: Amar loopt tegen een wervende islamist aan.
De relatie komt onder druk te staan als Amar gaandeweg meer islamiseert en langzamerhand bijkans radicaliseert. Lau Luna, die heeft daar geen boodschap aan.

Strijd gegarandeerd, de verwijdering staat voor de deur.

Ingetogen portret van een worstelende maatschappij en dito generatie

Circumstance - Maryam Keshavarz

Onder de indruk van deze film thuisgekomen: wat een prachtige botsing der werelden, wat een sensuele schoonheid in de film. En wat een fijne illustratie van de worsteling van een volk om met het ene been in het religieuze verleden te staan, terwijl het met het andere been mee wil met de hippe, ontremde westerse mentaliteit.
Ik kan u zeggen: elk van beide werelden heeft pro's, wat je er ook over zegt. Wat lastiger is , is dat een microkosmos niet functioneert als daarin grote verdeeldheid heerst.
De microkosmos in deze is het gezin waarin de jongedame Atafeh opgroeit. Zij is een vrijgevochten meid van ongeveer 18, die net als miljoenen van haar leeftijdsgenoten wil uitgaan, wil drinken/blowen/roken en die de sexualiteit wil ontdekken. Zij doet dit alles samen met hartsvriendin Shireen. Er is muziek in huis, sluiers ontbreken : de stemming is redelijk mondain.
Totdat verloren zoon Mehran terugkeert en duidelijk laat zien dat ie een tik van de religieuze molen heeft meegekregen. Zusje wordt gecorrigeerd en gecontroleerd, vader wordt mentaal bewerkt en langzaam wordt duidelijk dat er in het gezin keuzes worden gemaakt.

De film loopt langs de ader van dit gegeven, maar de hoofdmoot wordt gevormd door de afstotende werking maar vooral de aantrekkingskracht tussen de twee vriendinnen. Mooie meiden, in de volle bloei, die het adagium " je bent jong en je wilt wat" behoorlijk op elkaar uitleven. Prachtig in beeld gebracht, dat ook nog s.

Sterke arthouser, maar ook wel een coming-of-age én een wereldfilm

The Devil and Daniel Johnston- Jeff Feuerzeig

Een lang gekoesterde wens, deze documentaire eindelijk te ondergaan. Jaren geleden al eens op IDFA te zien, was m uit t oog verloren maar werd plots verblijd door Canvas, dat m vorige maand uitzond.
Begin jaren 90 waren er 2 man in Hoorn die de muziek van DJ kenden, dat waren de encyclopedische Nielsch de Wit en mijn persoontje. "Artistic Vice" en "Fun" waren de twee platen die ik van m kocht, nadat ik het bijzondere verhaal van een muziekmakende , continu psychotische patient hoorde.

De docu laat the rise, fall, rerise and stationary van Daniel Johnston zien: van vervelend puberettertje tot de van de medicijnen bolstaande bijna 50'er die hij in 2005 was.
Complete gekte, geuit in krijsende muziek en duivelse dan wel goddelijke tekeningen: de man moet een continue kronkel in het hoofd naar buiten hebben voelen dringen. Via de juiste manager en de juiste contacten lukt het hem om het tot grote podia en grote samenwerkingen te schoppen (Sonic Youth!) , terwijl zijn muzikale kwaliteiten niet noemenswaardig zijn: 1-akkoord-gitaarpartijen, dito pianospel en een slechtere stem dan de gemiddelde ekster van 3 zomers oud. Maar man-oh-man: die teksten, die impact, dat gevoel en die gejaagde uitstraling maken alles goed.
Daniel Johnston was een creatief genie, die zowel makke als mazzel had met zijn psychotische bezetenheid. Ongetwijfeld voer voor de vakgenoten van mijn lief, verder een must-see voor indie-muziekliefhebbers.

The Whistleblower- Larysa Kondracki

Gotsiegeme, wat was ik allememachies boos tijdens en nog lang na deze film. De zinderende woorden "based on a true story" maakten me nog giftiger.
Ik kan hiervan alleen maar zeggen: ga m zien en oordeel zelf.

OF het doet je wat, dat mensen die in oorlogsgebieden geplaatst worden om mensen daar te beschermen in plaats daarvan zich bezighouden met mensenhandel.
OF je zegt dat de mensheid, of meer specifiek: mannen, nou eenmaal zo in elkaar zitten.

In het eerste geval word je kwaad, in het tweede geval ben je die kwaadheid voorbij en raak je in de fase van nihilisme en desinteresse beland.

Keihard, schofterig goed. Acteurs en trices doen niet terzake, deze film gaat om een verhaal. Ik begin, al tikkende, langzaam weer te borrelen.
NU in de biocopen.

Tamara Drewe- Stephen Frears

Frears, dat is toch de man van Dangerous Liaisons en, dat vooral, van het onbeschoft sterke "My beautiful laundrette". Die Stephen Frears had blijkbaar behoefte aan luchtigheid toen hij koos voor een britse plattelandsverfilming, die een soort comedy of errors werd.
Prachtig landelijk buiten van beroemde thrillerschrijver wordt tevens verhuurd als schrijflocatie voor beginnende scribenten. De rustieke omgeving moet daarbij vooral zijn werk doen.
Alle kalmte wordt verstoord als het dorp plotseling de terugkeer ervaart van een lang verhuisde dorpsdame, die als lelijke zwaan ging en als prachtig eendje terugkomt.
Hoofden op hol, elke man wil wel iets van haar.
Hilarisch worden alle scenes aan elkaar geknoopt door het ontregelende gedrag van twee tienermeisjes, die bovendien nogal smoor zijn op de popster die óók voor Tamara Drewe valt.

Dat kan niet goed gaan, zegt u? Klopt. Grotendeels.

Heerlijke film, niemendal maar leuk.

The Tree- Julie Bertucelli

Uit de reeks van vorige "hoornse filmdagen" titels die ik nog niet gezien had, deze potentiële draak.
Jonge vader overlijdt plotseling, het gezin in chaos en verdriet achterlatend. Dochterlief, van nature nogal opstandig, gelooft dat papa's geest leeft in de gigagrote boom naast het huis. En ze ontpopt zich daarbij met verve als kutkind.

Moeder komt de eerste maanden na het gebeurde amper tot leven, totdat de financiële nood aan de vrouw komt en ze op een baantje uitgaat. Bij een loodgieter die, tuurlijk, ook nog wel een leuke man blijkt. Die, ook tuurlijk, door dochterlief niet geaccepteerd wordt.

Zo heel af en toe komen de mogelijkheden van dit verhaal er goed uit, maar over het algemeen kabbelde deze film me te veel voort om een geslaagd drama te mogen heten.

The disappearance of Alice Creed- J Blakeson

Herinner me dat we deze film bespraken in onze programmacommissie: ondanks alle bevlogenheid van de aanjager in kwestie is niet voor opname op de lijst gekozen. Da's jammer, want hij had best bij ons gepast.
1) Zorgvuldig vormgegeven beeldwerk. Vooral het openingsstukje is het betere "klussen met Nico" werk. Prachtig, verderop in de film richting suspense en vervolgens richting wanhoop. Mooi
2) Acteerwerk. De dame uit de titel, in wie wij Tamara Drewe herkennen, speelt sterk. En speelt sterk uit, dat ook. Zij zet haar beide ontvoerders tegen elkaar op. En Eddie Marsan is Eddie Marsan: hoe stoer ie ook doet, hij blijft het losertype.
3) Sociaal. Op een of andere manier ook een Brits klassestrijd-drama, en dat kunnen britten beter dan wie ook.
4) Plot. De rode draad van de film is de continue wisseling van de macht. Om beurten is er iemand anders "to push the button".

Meisje wordt ontvoerd door 2 mannen, die elkaar blijken te kennen van de gevangenis waar ze samen zaten. Door een handigheidje ontfutselt ze een van de twee zijn identiteit en begint dat vervolgens handig uit te spelen. Een geniaal plan komt op deze manier nogal op de tocht te staan.

The Pledge- Sean Penn

Het werd onverwachts een filmdagje gisteren, één in onze filmzaal en 2 op de bank thuis maakten drie op een rij.
Deze hadden we nog staan na de onlangs uitgezonden Jack Nicholson-reeks, ik kende hem nog niet en liet vooral de regisseursnaam als aanbeveling gelden.

Op de dag van zijn pensioenviering, sterker nog: tijdens zijn afscheidsreceptie, krijgt politie-agent Nicholson het verschrikkelijke nieuws over een kindermoord te horen. Zijn laatste daad in functie is het aan de ietwat religieuze ouders te gaan vertellen. Onder enige druk belooft hij de ouders, op straffe van gebrek aan zielerust, dat hij de dader zal pakken.
Al snel wordt een laag-verstandige man (in wie we een kwijlende Benicio del Toro herkennen) opgepakt en weggezet als de dader. Al loopt dat wegzetten nogal mis, de collega's zijn er van overtuigd dat de zaak is afgerond.
Niet voor Jerry (Nicholson dus). Hij start zn pensioendaden (verhuizen, vissen, dat soort werk) maar kan de gecombineerde reeks moorden/vermissingen rond jonge blonde meissies in rode jurken maar niet loslaten. Daarin gaat hij ver. Nogal erg ver..
Oordeel zelf.

Les Petits Mouchoirs (Little White Lies) - Guillaume Canet

Zo, deze film komt als een moker bij je binnen. Letterlijk met een klap neemt ie zn aanvang, figuurlijk met een klap eindigt ie. Jou in tranen op de bank achterlatend: prachtig , prachtig.

Het verhaal is retesimpel: hechte vriendengroep krijgt te horen dat een van hen een zwaar ongeluk gehad heeft en op de intensive care ligt. En dat net nu hun jaarlijkse gezamenlijke vakantie aan de Franse kust er aan zit te komen. Gaan of niet gaan?

Alle argumenten worden overwogen, men gaat maar houdt een hotline met Parijs waar vriend Ludo ligt. De spanning die dat met zich mee brengt, wordt vermengd met de gebruikelijke spanningen die dertigersstellen altijd om zich heen hebben: uitgeblustheid, vreemdgaan, relaties aan/uit, sexuele frustraties en de zin van het leven en meer van die zaken.

De bloedjemooie Marion Cotillard is een stille spil in het katalyseren van veel van die problemen, maar roept ze net zo hard weer op door een nieuw hippie-vriendje in de groep te introduceren.

De schone schijn van een gemiddeld welvarend Westers leven worden ragfijn gedetermineerd, ik kan en wil het niet anders omschrijven. En als het dan met zo'n dramatisch mooie piek eindigt, dan heb je me volledig ingepakt. En mn vrouw ook.

Prachtig.

Margin Call- J.C. Chandor

Daags na de première al in onze zaal, op vrijdagmiddag een fijn halfvolle bezetting.
Veel sterren in de diverse recensies, het beloofde wat.

Om mijn deur alvast in huis te laten vallen: ik geef m niet de vijf of vier sterren die ik in meerdere recensies zag, maar de film is wel goed. Snel, mega-hoeveelheid dialoogwisseling en zeer goed acteerwerk. Dat mag dan ook wel met giganten als Kevin Spacey en Jeremy Irons in een battle. Wat tevens nog voor de film spreekt is dat ie -met een korte periode van uitzondering - niet vervalt in oninteressant jargon, waardoor de financiële wereld helemaal een dimensie op zich zou lijken.

Er wordt een visie gegeven op de financiële wereld ten tijde van het begin van de kredietcrisis, het geheel heet losjes gebaseerd te zijn op de Amerikaanse bank Lehman Brothers. Verhaal bekend.
De film start met een ontslagronde, ook in die dagen al een vaak voorkomend fenomeen. De als altijd innemend acterende Stanley Tucci verbaast zich over zijn eigen ontslag en wijst een medewerker nog even op het project waar hij mij bezig is. Wijst, en waarschuwt. Die medewerker bijt zich erin vast, waarop het hele spel zich ontspint. De bank realiseert zich uitermate explosief materiaal in handen te hebben en besluit het eigen straatje schoon te vegen. Jeremy Irons excelleert als de nietsontziende manager die met hele simpele vragen het hele financiële handelssysteem terugbrengt tot een schoolpleinspelletje. En hij wil niet verliezen.

M.i. kan de waarheid niet zo spannend zijn als ie hier wordt opgediend, anders zou iedereen bij dit soort banken willen werken. Maar de film gaat wel met je fantasie, en met je mening, op de loop. Lekker actueel bovendien. Doen!!

Fair Game - Doug Liman

het zal de tijdgeest zijn, het zal wel hip zijn. Dit "waargebeurdje" begon zoals zo veel films de laatste tijd veel en veel te snel: continue tuimelende beelden, drukke camerabewegingen en dito dialogen: zoveel mogelijk plotjes en subplotjes door elkaar noemen om maar aan te geven dat dit echt wel een doortimmerd script is.

Totaal onnodig, want in het 2e deel van het verhaal komt er meer rust in wanneer het aankomt op het echte acteerwerk: dan is de onheuse bejegening van de cia-dame en haar man er eentje waarmee je compassie krijgt, eentje waar je mede boos van wordt en zeker eentje waarbij je hoopt dat ze die klootzakken er eens even flink van langs geven.
Herkenning kortom, en daar draait het toch vaak om in een film.

Valerie Plame is CIA-agente, en nogal een goeie. Zij wordt betrokken bij het plan om Saddam Hussein verdacht te maken van import van benodigdheden voor de creatie van atoomwapens. u weet nog wel: de reden waarom Bush en zn bende Irak uiteindelijk binnen viel. En u weet ook vast nog wel dat die reden gefingeerd was en niet het achterliggende doel van zijn bezoek.
Plame en haar man worden gemangeld door de machinaties van CIA en Pentagon. zodra Plame's man (een opnieuw innemende Sean Penn) te keer gaat tegen de grote heren in Washington, draait Plame's carriere als een blad aan een boom om: ze is niet meer bruikbaar voor de geheime dienst. En hou dan je gezin, je huwelijk en je leven nog maar eens op orde, ondertussen belaagd en beschimpt door media en boze burgers.

tweede deel is dusdanig sterk dat deel een ermee wordt overschaduwd. Watts acteert redelijk, maar Penn is oprecht sterk.
En, extra geintje bij deze film: waar is de VS op dit moment mee bezig inzake Iran? Need i say more??

Mao's Last Dancer- Bruce Beresford

Waargebeurd, dat pleit voor de film. Gebaseerd op de autobiografie, dat soort praat.

Onder het Mao-bewind worden jonge jochies gerecruteerd om opgeleid te worden tot balletdanser. Li Cunxin is er zo een en wordt , volgens alle cliché-regels der film, met horten en stoten goed genoeg bevonden om door te stoten naar het grote werk.
Spartaans, hij te slap, maar toch doorzetten , dat soort werk.

Na de dood van Mao komt er onder de voorzichtige dooi een uitwisselingsproject met de VS, Li komt onder de hoede van de choreograaf van het Houston Ballet. Tijdens zn driemaandenverblijf ontmoet ie een meissie, wil niet meer weg en probeert alles om maar onder zn terugkeer uit te komen, dat soort rode draad.

Slecht geacteerd, te voorspelbaar voor woorden. Pluspunt van de film is dat het tweede deel iets beter is dan het eerste, zodat je je je toch nog één keer rechtop op de bank zet.

Als ik net zo flauw mocht zijn qua beeldspraak, noemde ik dit een Chinese draak.

The Ides of March - George Clooney

Daar zit je dan met je goeie gedrag: potentiële prachtfilm, scala aan goede acteurs, doortimmerd plot en ook nog s premièreweek: dat wordt dringen.
NOT, met zn viertjes in de zaal op vrijdagmiddag. Wat zegt het cliché dan? "De wegblijvers kregen ongelijk".

Want hier houden we van, van die films die je helemaal gaar ratelen met hun snelle dialogen , hun voortdurend wisselende machtsposities en hun onnavolgbare , achteraf logische, denkwijzes.

Ryan Gosling -rising star ten top - speelt Stephen Meyers, de talentvolle spindocter van democratische presidentskandidaat Morris (Clooney zelf!). Tussen hen in staat nog de gelouterde Paul Zara, waarin ik gelukkig mijn favo-acteur Philip Seymour Hoffman weer s ontmoet. Voeg daar nog Paul "Sideways" Giamatti als campagneleider van de tegenkandidaat aan toe en je topcast is compleet.
Wat de film sterk illustreert is dat een run for presidency ook een run is voor zelfprofilering, zowel van de politici als van de beroepspolitici-makers. Werkelijk iedereen wordt tegen elkaar uitgespeeld, geen mens is zeker van zn plek en vooral: principes blijken van bordkarton, overleven en ellebogen is van cruciaal belang.

Schitterend uitgeweven plot, topdialogen, zelfs nog een beetje love interest. Nou ja, een beetje: het is juist die interest die allesbepalend wordt.

Zowel voor de arthouser als voor de sterrenkieker: must-see!! Tbv Herr Punct: het is een 8- geworden. Nou vooruit, een 8!
En zie hier: de ware Idus Martiae

Harry Brown- Daniel Barber

"Harry Brown Falling Down" . Zoiets.
Eerste titel die in je opkomt bij het bekijken van deze film is idd Falling Down.
Oudere man (in deze film echt wel een stukkie ouder) neemt wraak op de maatschappij als zijn beste vriend wordt vermoord. Omdat ook zn vrouw en kind al zijn overleden heeft hij niemand meer en dus niets meer te verliezen.
Dus gaat hij als oud-marinier de strijd aan met een terrorisende drugs- en overige misdaadbende. de strijd tegen verhuftering ja, dat bedoel ik inderdaad

Tot dusver een cliché-verhaal. Wat deze film echter mijlenver boven de meeste interpretaties van dat plot uittilt, is het hoogstaande acteerwerk. Michael Caine is wel zo'n geloofwaardige gentleman, dat je hem in eerste instantie wel wil aansporen om uit zn vel te springen. Gaandeweg de film doet ie dat dan toch. Nogal. Tamelijk.

Michael Caine, het is me er een.

Copie Conforme - Abbas Kiarostami

Ik heb op zeker meer films van deze regisseur gezien maar kon op IMDB even niet zo snel ontdekken waar de oorspronkelijk Iraanse titels voor staan.
Deze van 2010 was een van z'n eerste europese films , maar al aanschouwende vind ik de film toch meer oosters dan westers. En wel hierom:
Tuurlijk zijn de beelden westers, tuurlijk is de relatieve luxe westers, maar de gesprekken , het intermenselijke contact en de begripvolle gelaatsuitdrukkingen verraden de mystieke en meer spirituele hand van een Aziaat.

Dat maakt dat je ook in deze film- net als die hieronder- voortdurend zit te raden in welke fase je bent aangeland, wat de twee, overigens beeldschone, hoofdrolspelers voor verband met elkaar hebben. Kennen ze elkaar nou niet, net, wel of al jaren? En zijn ze nou blij of bedroefd met elkaar?

Sterk acteerwerk, la Binoche is opnieuw krachtig. Daarnaast mooie beelden van Toscane: dat alles bijeen helpt dat de film toch nog een beetje los komt!!

Simon Werner a disparu- Fabrice Gobert

Middelbare school in rep en roer vanwege een reeks verdwijningen van leerlingen. Althans: verdwijnen ze echt?

Wat de regisseur heel knap doet is vier hoofdpersonen langs dezelfde chronologie hun zijde van het verhaal te laten beleven, een soort mozaiekfilm maar dan in spiraalvorm. Om t kwartier verdenk je een ander.
En dat is meteen de grote pré van de film.

Niet een hoogvlieger, geen prijzenpakker, maar heels niet vervelend om te kijken

Ondine- Neil Jordan

Niemendalletjes moeten er ook zijn. Deze dus o.a.
Ik nam m op vanwege de te verwachten fraaie beelden van de Ierse natuur. Daarin werd ik in ieder geval niet teleurgesteld.

Colin Farrell als beroepsvisser: het is even slikken. Maar ok, het verhaal: op een van z'n dagelijkse vaartochten vindt ie opeens een dame in z'n net. Ze lééft. Beetje vreemd is het wel, maar hij besluit haar te helpen, verstopt r in t oude huisje van zijn moeder. Langzamerhand komt z'n dochter erachter en die gelooft hier met een heus zeewezen van doen te hebben. Daardoor worden er sprookjesachtige vaardigheden aan Ondine, de zeenimf, toegedicht.
Dat blijkt - gedurende de film - deels zelfs waar.

Geen hoogvlieger, maar ok..

You will meet a tall dark stranger- Woody Allen

In de filmzaal zag ik reeds zijn laatste, maar die daarvoor moest ik van de filmzender plukken.
Geheel in de stijl van de bekende regisseur een overvol plot met vele mensen en minstens evenzovele problemen.
De grote thematiek kon ik in deze film niet ontdekken, moet dan ook eerlijk zeggen dat ie dermate voorbijkabbelde dat ik niet kan zeggen dat ik m boeiend vond.
Dit ondanks een megacast met Anthony Hopkins, Naomi Watts en Josh Brolin, om er maar een paar te noemen.

Relatiegeneuzel, zo valt deze film makkelijk af te doen. De waarheid is iets meer dan dat, maar het is zeker niet zijn meesterwerk.

Celda 211 (Cell 211) - Daniel Monzon

Gevangenisfilms, ze vormen een genre op zich. Altijd poogt de regisseur om bij de kijker sympathie op te wekken voor figuren die an sich de meest wanstaltige daden hebben verricht, maar diep van binnen echt menselijk zijn. Omdat niets menselijks ze vreemd is, zoiets.

Deze film had een kleine cultstatus verworven en ik mocht m deze week via de filmzender aanschouwen. Knap script: daags voordat Juan zn werk als gevangenenbewaker aanvangt, komt ie alvast een dagje meelopen op locatie. Nadat ie door een vallend stukje steen gewond raakt, wordt ie even in een leegstaande cel gelegd zodat zijn aanstaande collega's hulp kunnen halen. En dan gebeurt het: opstand breekt uit en in de melee wordt Juan vergeten.

Rabat - Jim Taihuttu/ Victor Ponten

Zonder enige twijfel de meest spraakmakende film van Nederlandse bodem dit jaar.
Is het niet om het jaloersmakende succes voor een zo goed als low-budget-film, dan is het wel op de fabuleuze wijze waarop Nasrdin Dchar tijdens het Nederlands Film Festival zijn -terechte, zo blijkt hieronder- Gouden Kalf incasseerde.
Tuurlijk gingen alle haartjes overeind staan bij de "moet dat nou"-mensen die vonden dat ie er niet zo een Marokkaans Manifest van had moeten maken, maar ik denk dat deze man gewoon oprecht blij was. Blij om de waardering voor een product dat zichzelf knap uit de anonimiteit heeft ontworsteld.

Verhaal is bekend: Amsterdamse zoonlief wordt door vader opgedragen een taxi van Mokum naar Rabat te rijden om hem aldaar cadeau te doen aan een oude vriend. Dat die vriend tegelijkertijd een charmante huwbare dochter in de aanbieding heeft is voor vader de echte reden van deze bruidsschat.
En dat is exact wat Nadir verhult voor zijn twee boezemvrienden, die wel zin hebben in een reisje voordat ze eindelijk stappen maken met hun toekomstplannen.
Wat begint als een cliché uiteenzetting van Noordafrikaanse -mannelijke - rituelen, ontvouwt zich tot een sterke film over vriendschap, over dromen en over verplichtingen. Roadmovie ten top bovendien, met fraaie beelden van de Euro-landen die doorkruist worden.

Een zo goed als alle leeftijden film, die blij maakt . Oók omdat hij met zoveel trots gepresenteerd wordt. Alle prijzen en loftuitingen zijn terecht.

Die Friseuse - Doris Dörrie

Gemist in t filmhuis vorig jaar, nu via film1 weer ingehaald.
Plus van de film is de vrolijke en hoopgevende uitstraling, min is dat t wel allemaal erg van lange halen gauw thuis is.
Corpulente tante raakt in geldproblemen en moet weer aan t werk. Ze blijkt alle kapsterspapieren te hebben, maar wordt steeds "om esthetische redenen" afgewezen.

DAT ZULLEN WE NOG WEL S ZIEN!!

Onder die houding sprokkelt ze geld bijeen voor een eigen zaak, voordat ze zover is moeten er ook nog mishandeling- en mensensmokkelproblemen worden overwonnen. Maar dan gaat t daarna ook eindelijk los. Toch?

Ondanks dat hierboven doorschemert dat er veel aan de film te verbeteren is, toch niet echt slecht.

De eetclub- Robert Jan Westdijk

Zaterdagavond gezinsavond: met de dochters op de bank, tijd voor een NL-film.
Vrouwlief had het boek gelezen en verwachtte op 1 of andere manier niet veel van de verfilming, ze had de juiste beslissing genomen door niet mee te kijken.

Wat me helaas opnieuw t meest in t oog sprong: het abominabel onnatuurlijke spel van de fine fleur van de Nederlandse filmwereld. Zelfs de doorgaans niet tegenvallende Halina Reijn deelde in de malaise. Jammerlijk, dito de dialogen.

verhaal is dat een of ander goois dorp nieuwe bewoners krijgt. Via het schoolplein volgt een uitnodiging voor een dames-eetclub. Lijkt allemaal erg gezellig om er een beetje in te komen, maar er blijken vreemde dingen aan de hand. Onderlinge relaties lijken ietwat complex, als er dan achtereenvolgens branden uitbreken en er een reeks doden vallen, wordt het allemaal nog ingewikkelder.

voor de liefhebber..

Exit through the gift shop- Banksy

Mn hele vriendenkring had m al gezien, en ik moest nog. Terwijl ik toch altijd zo geporteerd ben geweest van street-art. Meer van street-art dan van graffiti overigens.
Situatiekunst vind ik altijd wel een imponerende manier van mensen verwarren, en dat gebeurt in deze film bij uitstek.
Want is t nou een documentaire, een mockumentary, een hommage of een soort biopic. Wie t weet, mag t zeggen.

Het verhaal handelt over Thierry Guetta, een nietsnut die toevallig altijd een filmcamera bij zich heeft en via een neef getuig is van de hete opkomst van de nachtelijke ridders van de straatkunst. Overal is ie aanwezig met zn camera, waardoor zn naam en faam groeit en hij op een gegeven moment in contact komt met de Johnny Depp, de Michael Jackson van de straatkunst: Banksy!
Banksy neemt m op sleeptouw, en baart daarmee een monster.

Of is t nou andersom? of is t helemaal een en dezelfde? Of is t eigenlijk gewoon niks? Verwarrend hoor. Maar gossie, wat leuk.

Bikur Ha-Tizmoret (The Band's Visit) - Eran Kolirin

Heerlijke kleine film: in 80 minuten een lieflijk verhaal verteld over echte mensen.

Egyptisch politieorkest strandt in israëlisch grensdorpje op weg naar een concert dat ze verderop in het buurland moeten geven.
In het dorp is niets te doen, maar een klein deel van de lokale bevolking gaat de uitdaging aan en biedt onderdak.
De droogkomische momenten zijn een welkome aanvulling op het werkelijke kernelement van deze film: de persoonlijke gesprekken van mensen uit twee verschillende culturen, die elk zo hun eigen oorspronkelijke problemen blijken te hebben.

Begt zegt: prachtig!

The Future- Miranda July

Het is toch razend knap om een film te maken waar zo goed als niets gebeurt maar waarna je toch de kijker in verwarring achterlaat.
July flikt t opnieuw, na de al zo wonderlijke (en verwonderende) film "Me and you and everyone we know".

Deze film heeft m.i. duidelijk gekozen voor de midlife-problematiek. Als je eenmaal besluit om definitieve, ononmkeerbare keuzes te maken in het leven, wat ga je dan allemaal missen of wat heb je dan nog niet gedaan dat echt nog moet?
Het jonge stel in deze film kiest voor adoptie. Adoptie van een huisdier weliswaar en dan nog een van het zieke, dus tijdelijke soort, maar toch: ze hebben nog een maand met z'n tweeën, daarna zal veel in t teken staan van de keuzes voor zorg en verantwoordelijkheid.
Bizarre gesprekken, minstens zo bizarre wendingen en invalshoeken: de futiele mug wordt een onhandig opererende olifant.

Sterk, vond ik. er zullen legio mensen zijn die niets met dit soort films kunnen, maar ik ga met een glimlach de zaal uit.

Crazy/Beautiful - John Stockwell

Een oudje dat nog op de harde schijf stond, gisteren er maar doorheen gespoeld.
Pas nu is te zien dat Kirsten Dunst grote stappen heeft gemaakt in haar acteren: haar goede prestatie in "Melancholia" is al vele malen beter dan het eendimensionale pruilmeisje dat ze hier neerzet. Ik ga deze film dan ook geen al te hoge plaats in mijn eigen galerij der groten toewijzen.

Puberende etterbakdochter met te veel geld zet zich af tegen alles en iedereen: school, burgers, bezit, drugs- en drankregels en vooral tegen pappa en tegen nieuwe mamma.
op speelse wijze ontmoet ze een serieuze medescholier die wél bereid is om de regeltjes te volgen om zich aan zn armoedige afkomst te ontworstelen.
De rest kunt u ongeveer zelf invullen: aantrekken/afstoten tussen zowel de geliefden als vader/dochter en vriendin/vriendin.
Of ik niet in de stemming was , weet ik niet, feit is dat deze film eigenlijk vandaag mn gedachten alweer verlaten heeft.

Crossing Over -Wayne Kramer

Slotfilm van de marathon was deze, die van de harddisk afkwam. We wilden, na 2 knap inspannende films, wat luchtiger afsluiten. dat is met deze film dus faliekant mislukt. Sterker nog: het was - door het behandelde onderwerp - de zwaarste van de drie.

"Crossing over": de titel refereert zowel aan het passeren van de Amerikaanse grens als het overgaan van de status van vreemdeling naar amerikaans staatsburger. In een knappe mozaïekvertelling zet Kramer (zelf import-amerikaan) een samenleving neer die verwrongen is, die op twee gedachten hinkt en die hevig worstelt met de rauwe realiteit.
Zowel westerlingen als afrikanen als moslim-immigranten zijn bereid zo ongeveer elke moraal overboord te gooien om maar amerikaans staatsburger te worden. Bedrijven zien er geen been in om illegalen in dienst te nemen, maar al werkende lopen die de continue kans overvallen te worden door de uitzet-politiediensten. Harrison Ford speelt een knappe twijfelaar: zijn geweten speelt hem parten als hij een jonge Mexicaanse moeder over de grens laat zetten, terwijl haar kind in de VS blijft.
Zo zijn er nog veel meer morele dilemma's in deze film, die één ding keihard aantoont: we moeten niet kijken naar paspoorten, maar naar de menselijke wens om te slagen in een soms vijandige maatschappij. iedereen die een beetje politiek betrokken is, die bekijkt deze film!

Five Minutes of Heaven - Oliver Hirschbiegel

Meteen na "Unknown' zagen we deze, opnieuw dus Liam Neeson.
Het doosje triggerde vanwege de hoofdrolspelers, maar zeker ook vanwege de regisseur. Die maakte immers met "Das Experiment' een van de heftigste en krachtigste filmstatements van de laatste decennia. Kijken dus.

Opnieuw is de film een verhandeling over de mindfuck van de hoofdrolspelers. Neeson wordt -als op leeftijd gekomen moordenaar uit de tijd van de Ierse Troubles - weggespeeld door James Nesbitt. Die laatste speelt de volwassen versie van het jongere broertje van een slachtoffer van Neeson. Voor zijn jongensogen werd zijn katholieke broer vermoord door de protestantse 17-jarige revolutionair.

Werkelijk schitterend verbeeldt Nesbitt (ex-Cold Feet en ex-Bloody Sunday) de man die met een tv-maker heeft afgesproken de moordenaar van zijn broer na al die jaren te ontmoeten. Terwijl de crew aan hem sleutelt en op hem inpraat dat "niets moet in het gesprek", draait Nesbitt langzaam maar zeker dol. Z'n hoofd staat op knappen.

Meer vertellen is meer verraden, uitermate boeiende "kleine" film

Unknown - Jaume Collet-Serra

Hier zat ik al een tijdje achteraan, omdat ik de trailer in de bioscoop had gezien. ik sloeg niet aan op Liam Neeson, niet op een spannend "mistaken identity" verhaal, nee: ik wilde m zien omdat de film in Berlijn speelt en ik allerlei beelden zag van plekken waar ik kort daarvoor nog had gelopen.

Dat stuk interesse werd aardig bevredigd, maar voor andere filmkijkers is deze film ook best te doen. Voornaamste oorzaak daarvan is de hoge mate van spanning die aan het verhaal te pas komt. Knap gedaan.

Staat tegenover dat het verhaal in enkele minuten is verteld: man komt voor conferentie in Berlijn aan, maar vergeet koffer op vliegveld. op de weg terug daarheen krijgt hij een ongeluk en raakt in coma. Bij het ontwaken blijkt zijn plek, zijn verleden, zijn vrouw en zijn identiteit overgenomen.
En dan moet je dus in een vreemde stad jezelf terug gaan vinden, letterlijk.

Al met al wel een voldoende voor deze dvd'er.

Jane Eyre- Cary Fukunaga

Het boek stamt al uit 1847, het verhaal is langzamerhand overbekend maar toch lokt deze nieuwe verfilming weer vele mensen naar onze en andere zalen.

Is het de cast (de stevig aan de weg timmerende Michael Fassbender en Mia Wasikowska, die u kunt kennen als de dochter uit "The kids are allright" of als de laatste Alice die Wonderland bezocht. De twee hoofdrolspelers worden ook nog ondersteund door de immer geloofwaardige Judi Dench, wat toch n prachtactrice)?

Is het de art-direction (bleke actrices, weidse Engelse velden en dalen, schimmige kastelen en vooral heel veel heel scherp licht)?

Is het het uitstekend gebruik van archaïsch Engels, zoals schrijfster Charlotte Brönte het bedoeld moet hebben?

Of is het toch het verhaal (armoedig weesmeisje wordt verstoten door tante en op een keiharde kostschool gezet. als ze de kostschool ontgroeid is, komt ze als gouvernante bij een rijke, aanvankelijk botte maar langzamerhand ontbolsterende aristocraat in dienst, waarna de romantische spanning per minuut toeneemt)?

Wat het ook is: deze filmversie is een geslaagde editie uit de toch al zo succesvolle Brönte-reeks. Valt u zich beslist geen buil aan, als een van bovenstaande elementen u aanspreekt.

The killer inside me- Michael Winterbottom

Er is inmiddels al bijna een dag overheen en ik ben er nog niet uit. Vanuit die optiek zou je kunnen zeggen dat Michael Winterbottom er opnieuw in geslaagd is een totaal ander deel van de cinema te belichten.
Weinig regisseurs slagen er in om zoveel filmgenres te bezoeken en er ook nog een geslaagde film uit te persen. Uiteraard is de ene meer geslaagd dan de andere en uiteraard heb ik ze nog niet allemaal gezien (zijn pornoprobeersel Nine Songs heb ik nog niet aangedurfd), maar dat ie hiermede - met Lars von Trier- een van de meest experimentele regisseurs van zijn tijd is is een feit.

Waar ik dan nog niet uit ben? Of ik nou een hele goede, een redelijke of een duffe film heb gezien gisteravond. Het verhaal is wel vaker verteld, maar nog nooit zo en zeker zelden zo expliciet verbeeld. Politieagentje in redneck-Amerika blijkt zelf een dubieuze levenswandel erop na te houden. En dan is dubieus een eufemisme: de man is ronduit sadistisch, met name richting vrouwen.
Culminerend in de ultieme misdaad, loopt de film langs een enerzijds kalme serie rollen en anderzijds langs een onnodig grof en heftig verhaal.
Juist die tweespalt maakt dat ik niet weet of ik hier nou een oordeel over heb. Dus: doe dat svp zelf...

Small Town Murder Songs - Ed Gass-

Zo eens in de zoveel tijd heb je een film die je op bepaalde fronten overrompelt.
Deze is er zo één!

Ja, het is een "kleine" film. Ja, de cast is niet al te groot. Ja, het is eerder vertoond dat een politieagent in een kleine plattelandsgemeenschap tegenwerking ondervindt bij het oplossen van een misdaad.
Dan is het dus toch des te knapper dat STMS je naar binnen zuigt en je gedurende die 74 minuten geboeid bezighoudt. Hoewel ik zelf vond dat ie langer had mogen duren om zo een stukje van de oplossing te verbeelden, snap ik de keuze van de regisseur voor het abrupte einde, waarmee hij een hoop losse stukjes aan de verwerking van de kijker overlaat.

Een grauwe film met fraai ingetogen acteerwerk maar vooral een speciale hoofdrol voor de rauwe onheilspellende soundtrack: de voortvluchtige indie-folk van Bruce Peninsula is voor mij een van de redenen dat deze film voor mij beklijft.
Lees: beetje Twin Peaks, beetje Winter's bone en heel veel redneck-America.

Anche libero va bene - Kim Rossi Stuart

Zondagavond: studio sport net af, vrouw aan het werk. Ideaal moment om even een greep te doen uit de digitaal voorradige harddisk-films.
Deze nam ik een maand geleden op, omdat de titel in mn hoofd was blijven hangen vanwege een "filmhuis"-bijklank.

Dat laatste, dat klopt: arthouse pur sang is het. Lekker Italiaans, met heftige discussies en woedeuitbarstingen van de vader, met een dromerig en speels en tegelijktertijd intriest jongetje.
De film volgt een gezin dat in overlevingsstrijd is. Vader is verlaten door zijn vrouw, probeert manmoedig een goede verzorger te zijn voor zijn puberdochter en jongere zoon. Dat wordt hem lastig gemaakt doordat ie tegelijkertijd moeite heeft in het vinden van opdrachten voor zijn net opgestarte eigen bedrijf.

Veel spanningen, een mooie rol van de observerende zoon en gek genoeg gedurende de film een groeiende sympathie voor de hardwerkende, maar onsympathieke vader.

Als je niet tegen "italiaans" kunt, niet kijken. Alle anderen: best nuttige filmtip!

Midnight in Paris- Woody Allen

Onze nieuwe zaal zat helemaal vol, een nieuwe Woody Allen geldt nog steeds als een "must-see" . Heb wel t een en ander aan kritiek gehoord, maar ik vond m best te hakken.

Verhaal deed me op een of andere manier denken aan zijn jaren-80 film "Zelig" . Was dat een soort Forrest Gump avant la lettre, in M.i.P. komt de hoofdpersoon door een groot toeval terecht in de Parijse Tijd die hij zelf als de belangrijkste acht. Na een lift die hij krijgt van een automobilist rijdt hij zo de jaren 20 in en ontmoet belangrijke schrijvers en schilders die in die periode de toon zetten voor de romantische naam en faam van de lichtstad.

Speels gefilmd, visueel prachtig opgenomen en dan ook nog eens een Owen Wilson die een behoorlijk geloofwaardige neuzelkopie van Woody Allen zelf neerzet.
ik was niet ontevreden: geen schokkende en spraakmakende film, geen top 1o'er, maar zeker de moeite waard.

Le Gamin Au Velo- Luc et Jean-Pierre Dardenne

Mijn eerste actieve avond in onze nieuwe filmzaal.
Van deze regisseur-broers zag ik er heel veel: Rosetta, L 'enfant, Le silence de Lorna; noem ze maar op.
Stuk voor stuk films aan de complete rafelrand van het Waalse industriële bestaan: ongewenste zwangerschappen, mensenhandel, armoede, ziekte en verstoten kinderen. Het zijn de favoriete onderwerpen van de broers, altijd dicht op de huid gefilmd zodat de kijker gedwongen wordt zelf mee te oordelen.

Zo vond ik het eerste uur van deze film de genoemde gamin een heus kutkind, waarvan ik wel begreep dat het hem allemaal niet zo voor de wind ging. Toen hij de film eenmaal een stukje doorgefietst had en de kijker de kans had gekregen om toch enigszins mee te leven met zijn al zo jong zo harde bestaan, toen begon er toch wel wat te weeën bij me. Het verhaal zoog me naar binnen en sleepte me naar een empatisch hopen toe: hopen dat deze gozert toch nog enigszins licht in zn leven kreeg, dat de fantastische bemoeienissen van de sociaalvoelende kapster ook echt beklijven. Oordeel zelf of u het een happy end vind of een open , eindeloos verhaal.

Begt was tevree, dat kan ik u wel zeggen!

The milk of sorrow (La teta asustada) - Claudia Llosa

Veel goeds over gehoord, deze film van vorig jaar. Helaas moet ik zeggen dat ik m een beetje lauw vond. Althans: te artistiek ingehouden, er kon veel meer met het an sich boeiende verhaal en personage worden gedaan.

Meisje is geboren uit een verkrachting door de rebellenbeweging Sendero Lluminoso in het Peru ten tijde van de opstanden. Hierdoor heeft ze een heuse beperking om mensen te dichtbij te laten komen en durft ze niet echt een volwassen leven in te richten.
Als haar moeder overlijdt, moet ze wel de deur uit. aan t werk bij een dame die haar positief probeert te stimuleren, maar helaas: Fausta (!) heeft de moedermelk van de terreur (juist ja, vandaar die titel) gedronken en voelt zich dus een gedoemd personage.

Had meer in gezeten

Arthur- Jason Winer

terugvlucht

Something Borrowed- Luke Greenfield

heenvlucht

Melancholia - Lars von Trier

Een belevenis op zich, een nieuwe Von Trier. Is het al niet de voorpret van schofferend media-gedrag van de heer in kwestie , dan is het wel de hoeveelheid niet weg te slikken scenes waarbij de kijker zwaar op de proef wordt gesteld.
Bij deze film is het eerste meer waar dan het tweede, de agent provocateur van de Europese Cinema bestond het om in Cannes het journaille tegen zich in het harnas te jagen met een -overigens totaal verkeerd geïnterpreteerde - opmerking over Hitler.

Door al die ophef zou je bijna vergeten dat de man een onovertroffen regisseur is, die vernieuwend filmt en die echt een uitermate fijn oog (en oor) heeft voor de wensen van de bezoeker. Man man man, wat een aaneenschakelijk van prachtig geënsceneerde beelden, wat een visuele pracht die bovendien nog eens goed wordt aangezet met vette Wagner-muziek. Vooral de eerste ononderbroken beeldenreeks is adembenemend.

Verhaal, dat moet ik ook nog effe vertellen natuurlijk: twee hoofdstukken, twee zussen. De ene lichtelijk sociaal gestoord, de ander controlfreak. In hoofdstuk één draait alles om de zwaar aangezette bruiloft van zus Ene, zowaar een knappe rol van Kirsten Dunst. Zus Andere heeft de boel georganiseerd maar zus Ene respondeert niet op alles zoals men verwacht. In deel 2 draait men de boel om, daar is zus Andere niet op 'r gemak en komt zus Ene juist heel kalm over.
Reden voor dit totaal unheimische gedrag is een planeet die op collision course richting aarde ligt. Zegt de een, de ander hoopt dat t mee gaat vallen en de aarde net gemist wordt.

Verrassend, verfrissend, visueel verwennend: von Trier is de beste europese regisseur van dit moment. Al jaaaaren!

Terribly Happy (Frygtelig lykkelig) - Henrik Ruben Ganz

Westernsfeertje op zn David lynch, gecreëerd in de pampa's van Denemarken.

Politieagent wordt na een faux pas "benoemd" op een sheriff-plek in een piepklein dorpje, waar gaandeweg de film nogal vreemde dingen blijken gebeuren. Vooral het moeras net buiten het dorp herbergt vele geheimen (letterlijk).
Idealistisch als de agent is begint ie natuurlijk de zaken uit te diepen in een poging dit op te lossen, het wordt hem echter door de lokalo's niet makkelijk gemaakt.
Zeker zijn toenemende mate van verhouding met de vrouw van de dorps-vechtersbaas werkt niet in zijn voordeel.
Het gaat van kwaad tot erger, zoveel durf ik u te verklappen.

In de hoofdrol Jakob Cedergren, die we inmiddels kennen van "Submarino". Hij doet t niet onaardig.
Echte arthouse, en toch een western-sfeertje: kom daar maar s om!

Spy Bound (Agents Secrets) - Frederic Schöndorffer

Uit de 1-euro bak van de sluitende Spotter-winkel, voornamelijk geselecteerd omdat de altijd interessante Vincent Kassel er in speelt.
Daarmee is dan ook bijna het interessantste van deze film gezegd. Ergens op de tekstflap stond dat het een franse "Minority Report" was, al heb ik daarvan t origineel niet gezien.

Gaat voornamelijk om kuiperijen binnen de geheime dienst, waar Vincent Kassel en Monica Bellucci achter een grote vis aan reizen. Opdracht lijkt te slagen, man achter slot en grendel, maar vervolgens wordt de vrouw bij de terugreis aangehouden op t vliegveld. Juist ja, een complete drogisterij in d'r koffer. Langdurig vastgezet en ze kan er alleen maar onderuit als ze binnen die gevangenis nog wat spandiensten voor de geheime dienst bij de hand neemt.

Film blijft net aan overeind door het redelijk zuivere spel van beide genoemde acteurs, verder is dit soort films nooit helemaal mijn setting.

A Separation (Jodaelye Nader az Simin)- Ashgar Farhadi

Zomaar weer s op premièredag naar een film, en zomaar weer s in Cinecenter beland.
De roem was deze film nogal vooruitgesneld, op alle festivals werden de grote prijzen weggesnoept. Daar moet ik bij zijn, al was t maar vanuit mijn Cinema Oostereiland-rol.

Prachtfilm!! Dan is die deur alvast ingetrapt.
Een schitterende vertelling, die m.i. ook de niet-wereldcinemaliefhebber zal kunnen bekoren. Er zit namelijk heel veel westerse thematiek in deze Oosterse schets. Het welgestelde echtpaar dat nog meer wil en daarom eigenlijk naar het westen wil en het echtpaar dat sappelt en soebat en beknibbelt.
Eigenlijk moet ik niet al teveel vertellen over de film , omdat juist de wijze van vertellen en van chronologie ervoor zorgt dat je beurtelings sym- en antipathie voor de hoofdrolspelers krijgt. Nou ja, niet helemaal: de armere man is echt een figuur om zowel een hekel aan als medelijden mee te krijgen.
Knap gefilmd , ijzersterk verhaal waarin een simpele gebeurtenis letterlijk alle levens en gezinnen van de spelers overhoop haalt. Plus een werkelijk loeisterk gespeelde hoofdrol door Nader, de mannelijke hoofdrol.

Deze film beveel ik van harte aan aan mensen die tegen traagheid en ingetogen woede kunnen. Arthouse om te smullen!

R. - Tobias Lindholm/ Michael Noer

Oorspronkelijk lijkt de film op een Scandinavische versie van "un prophete" uit te draaien, inclusief de conclusie dat NIEMAND beter uit de gevangenis komt dan ie er in gaat.
Gaandeweg de film blijkt het echter óók een tweeluik te zijn van twee jonge jongens met totaal verschillende achtergronden die elk hun stinkende best doen om te overleven in het bikkelharde langgestraften-bestaan.
De westerse Rune en de noordafrikaanse Rachid lijken elkaar in beginsel goed te kunnen vinden, maar blijken elk hun eigen technieken te hebben.

Vooral het tweede deel vormde voor mij een insteek om de film op waarde te schatten. Het stoere en intimiderende van gevangen zitten, dat ken ik inmiddels wel een beetje. De persoonlijke uitwerking daarvan, die gaf het menselijke tintje aan de kijker mee.

Voldoende dus om deze aan te bevelen, tenzij je niet van ui ter ma te suggestieve (dus niet expliciete, maar suggestieve!) geweldsscenes houdt.

Welcome to the Rileys- Jake Scott

Als je het écht goed wilt doen, geef je je acteurs de ruimte. Je schenkt ze een minimum aan script, een beperkt aantal locaties en je vraagt ze om dat acterend op te lossen.

De jonge Jake Scott (juist ja, familie van de regisseurs Ridley & Tony, die voor hem de film produceerden) moet zoiets in het hoofd gehad hebben toen hij "Welcome to the Rileys" opzette. Want het verhaal is in twee regels verteld (na dood van dochter is huwelijk uitgeblust, manlief besluit na een conventie niet meer thuis te komen en stort zijn vadergevoelens uit over een strippergirl). Maar alle kracht en pracht van deze film ligt in het acteerwerk.
James Gandolfini is onovertroffen in zijn vermoeide optreden, juist de woordloze verzuchtingen en kreuntjes en steuntjes maken hem hier tot een overweldigende knuffelbeer, die het in al zijn moedeloosheid ook niet meer weet.
Staat Gandolfini sowieso al boven verdenkingen verheven, een prettige bevestiging van ijzersterke "oudere vrouwen"rollen kwam van Melissa Leo , die in The Fighter ook al zo fenomenaal voor de dag kwam.

Als je niet van traag houdt: overslaan. Als je valt voor de kleine film, voor de nadruk op kleine gebaartjes en begripvolle blikken, dan is dit je film.
SCHIT TE REND!

The Sound of Noise- ola Simonssen/ Johannes Stjarne Nilsson

Letterlijk een stapje verder dan the Sound of Music.

Uitermate onderhoudende film met een prettige gestoorde kijk op de regelmaat. Ja, het gaat over terrorisme maar niet zoals u zou verwachten.
Muzikaal terrorisme it is, en dat zet ik liever in de anarchistische hoek neer, alwaar het zo prettig vertoeven is.

Van het conservatorium gekickte muzikante zint met haar muziekpartner op de ultieme wraak op de maatschappij. De vriend heeft een muziekstuk gecomponeerd waarvoor de openbare ruimte én de publieke mening compleet op de schop gezet moet worden.
Ze verzamelen een muziekgezelschap dat - hen beiden incluis- uit zes drummers bestaat en plannen het uit vier werken bestaande stuk in.
De politie zit ze op de hielen en zoekt het al snel in de juiste metronoom-scene.

Hilarisch, vermakelijk, ritmisch en ontregelend: schitterend kijkspel

Confessions of a dangerous mind -George Clooney

Gistermiddag zomaar s een bakje uitverkoop-dvd's aangeschaft, er gaan dus nog n paar oudjes volgen in deze recensiereeks. Be aware!

Deze stond nog op het lijstje omdat ik het "alles wat ie aanraakt, verandert in goud" principe van de regisseur huldig. Op ER na heb ik toch wel zo'n beetje alles gevolgd van wat deze interessante kerel klaarspeelt.

Deze film vertelt het -op waarheid gebaseerde- verhaal van Chuck Barris, een ongelooflijke wannabe die smacht naar succes. Succes bij de vrouwen, succes bij de media , succes in het leven. Gek genoeg lukt zijn doorzichtige plan redelijk en weet hij tv-formats op de amerikaanse buis vertoond te krijgen.
in diezelfde periode wordt hij echter benaderd door een CIA-agent, die dermate veel van hem blijkt te weten dat ie min of meer verplicht wordt om voor de CIA taken op te gaan knappen. En die twee werelden blijken elkaar slecht te verstaan, althans veel van meneer Barris te vragen.

Tweede deel van de film was een stuk interessanter dan t eerste, bij elkaar was t wel een vol-te-houden-film. Met overigens een karrevracht aan cameo-rollen...

Loft- Antoinette Beumer

Al in de allereerste scene werd aan mijn eisen voldaan: volop het pand in beeld waarin ik nu al 4 jaar werk. Ik wil niet zeggen dat het meteen het hoogtepunt van de film was, maar wel wil ik melden dat ie me tegenviel.
Scriptsgewijs kun je aan deze film weinig verpesten: het verhaal zit goed in elkaar en er zit sterke ontwikkeling in, waarbij gaandeweg de wirwar van lijntjes en bedoelingen wordt ontrafeld.

Echter: het spel in deze film was van een zwaar tegenvallend niveau. Met als gunstige uitzondering Fedja van Huet knapte ik behoorlijk af op de tekstopzeggerij van Barry Atsma, op het helaas wat al te archetypische grapgedrag van Jeroen van Koningsbrugge en op het clichematige van de 2 andere acteurs wiens namen ik niet eems ga opzoeken.
Ook de dramatisch ingeperkte rollen van Kim van Kooten en Hadewych Minis werkten niet mee, die hadden wellicht t niveau kunnen opkrikken als ze duidelijker in de film aanwezig waren. Niet dat er geen brouwelijk schoon aanwezig is in deze film, maar de actrices werden iets te veel "op z'n Hollands" ingezet.

ik vrees met groten vreze nu ik gelezen heb dat er ook nog een Amerikaanse versie aan zit te komen. Troost put ik uit de gedachte dat ik de Vlaamse versie als eerste zag.

Rien á declarer- Dany Boon

van de makers van "Bienvenue chez les Ch'tis" en "Micmacs a tire-larigots".

Dat zegt al genoeg. Bij vlagen melige , maar zeker ook soms spitsvondige humor die vooral gebaseerd is op misverstanden tussen regio's en hun dialecten. Films met en van Dany Boon zijn op zeker goed voor een verlengde glimlach en leveren zelfs af en toe een schaterlach op.

Het verhaal: we zitten richting eindejaar 1992, aan de vooravond van de ingang van het Schengen-verdrag. Het vrije verkeer tussen landen is een aantal douaniers op de grens van Belgie en Frankrijk een doorn in het oog , men prefereert de status quo.
Cliché-grappen over de respectievelijke buren worden door beide partijen gemaakt en zijn reden voor de nodige onmin. Onmin die overwonnen moet worden omdat men ná nieuwjaar moet gaan samenwerken in mobiele-douane-brigades. U ziet het voor zich.

Ik kan deze film aanbevelen aan iedereen die een onbevangen avondje geplezierd wil worden. Geen oscar-film, maar wel lekker vermaak!

The insider- Michael Mann

vanaf harddisk, dan kom je vanzelf in de wat minder actuele films.
Maar welk een prettige verrassing was dit: boeiend van het begin tot het eind, deze diepe inkijk in de amerikaanse lawsuit-industrie. In dit geval ging het om de tabaksindustrie, maar ik kan me goed voorstellen dat dit voorbeeld inwisselbaar is.
De macht van de topmannen, die groot genoeg is om klokkenluiders en aanhakende journalistiek te breken: het is hier ten lande immers ook al meer dan eens vertoond. Ad Bos en Fred Spijkers zullen herkenning voelen met Dr. Wigand, de wetenschapper die na ontslag bij een sigarettenfabrikant in gewetensnood komt als hij een doos met informatie van een concurrerend bedrijf ontvangt.
Het intrigerende spel tussen de gedreven journalist en de angstige wetenschapper zijn de prachtige hoofdlijn van dit verhaal, de huichelachtige commerciële knievallen van de media en de gruwelijke machtspolitiek van de industrie de scherp aangesneden zijlijnen.
Twee-en-half uur en geen moment vervelend, prima film.

Maarrrr, toch één punt van discussie: kan Russel Crowe nou acteren of niet? Mijn lief vond dat hij hier een prima prestatie leverde, terwijl ik zijn deel zag als herhaling van zijn eendimensionale expressie-varianten. Dat wordt toch nooit een Al Pacino??

The tree of life - Terrence Malick

Er zijn er die vinden dat je film al geslaagd is als er vele tegenstrijdige meningen over circuleren. Er zijn er die het afmeten aan kritieken en of prijzen.
Terrence Malick hoeft zich nergens zorgen over te maken: alle bovenstaande gevallen zijn waar.
Uitermate verrassend ging hij er dit voorjaar met de Palme d'Or van Cannes vandoor.
Verrassend, omdat het een film is die weerstand oproept, die aandacht eist van de kijker en die alles in zich heeft om een esoterische draak te worden.
Maar ook een die je meesleept, opzuigt en pas na een afwisselend kolkende en kabbelende twee-en-half uur murw weer uitspuwt.
Ik zal t maar zeggen: ik hoor bij de believers. Ik vond het een meesterlijke prachtfilm, met een visuele kracht die ik in tijden niet meer gezien heb. Met een durg ook om het tempo uit het verhaal te halen en over te gaan tot een minutenlange "vloeistofdia" , die echter wel genadeloos mooi gemaakt is.
Het verhaal is er bovendien een dat mij aanspreekt: vrouw en haar kinderen worstelen met de hardvochtige religieuze opvoedpraktijken van "de man in huis". Gezin krijgt tik op tik en heel lijdzaam wordt de man gevolgd. Lijdzaam tot t gaatje, tot de kruik barst en tot alle pijn van het gezin naar buiten komt.
Het enige dat ik van de film niet "begreep" is de aanwezigheid van Sean Penn. Ja, dat ie de oude versie van de probleembroer speelt, das duidelijk. maar waarom waggelt ie steeds tussen de dreamscapes door?

Maakt niet uit, voor mij deed het niets af aan de pracht van deze oogstrelende tractatie. U bent het met me eens. Of u bent het radicaal oneens. Zie...

Dear John -Lasse Hallström

Blijkbaar kun je in het begin van je carrière al je kruit verschieten, dan blijven er aan het eind van je regisseursloopbaan louter nog suikerspinnen en draken over.
Een "What's eating Gilbert Grape?"maakt ie niet meer, Chocolat zat nog op t randje maar deze was echt over de rand van het voor Begt draagbare.
Te zoet, te voorspelbaar, te weinig spannend conflict, zero sensualiteit of subtiliteit. Van mijlenver zie je elke stap aankomen en da's jammer.

Meisje in saai stranddorpje raakt verkikkerd op een stille afstandelijke jongen, die soldaat blijkt te zijn in US Army. Zijn stille gedrag wordt gaandeweg de film verklaard, eerst moet hij door een weerstandige vriendengroep van t meisje heen: zij studenten, hij de pummel. En ja hoor, de jongen moet weg en in dienst en ja hoor, het world trace center blijkt niet sterk genoeg en dus tekent de jongen bij en ja hoor, het meissie kan daar niet mee omgaan.
Enzovoort. En nog s zo voort.

MicMacs a Tire-Larigots - Jean Pierre Jeunet

Aan alles is af te zien is dat dit een film is uit de stal van films als "Cité des enfants perdus", "Delicatessen" en "Amelie".
De ene visuele vondst na de andere, gekoppeld aan een onnavolgbaar geestig plot. Voeg daaraan toe het elastiek-komische talent van Dany Boon (een van de beste leerlingen uit de masterclass " Jacques Tati" ) en je snapt dat we hier naar een zeer vermakelijke film hebben zitten kijken.
En dan nu proberen het plot na te vertellen: videotheekhandelaar wordt een toevallig slachtoffer van een schietpartij, de kogel wordt niet uit zn hoofd verwijderd maar vormt daarmee wel een risico dat de man van t ene op t andere moment instabiel gedrag vertoont.
Daarbij: hij komt erachter welke maatschappij de kogel geleverd heeft, die maatschappij zit recht tegenover het bedrijf dat mede-verantwoordelijk is voor de dood van zijn vader en zie: revenge is born!!

Best gek: ondanks dat bovenstaand plot heftig klinkt, is het een schaterende verzameling clownerieën, vroeger aangekondigd als "vermaak voor het hele gezin"

Romance & Cigarettes - John Turturro

Weer eentje van de harddisk-voorraad, deze was twee weken gelee op tv.

Een riducule film, da's de eerste conclusie. Leuk ridicuul, dat wel. Een combinatie van verschijningen, van musicalfilm-achtige scenes, van trailer-trash-families en van oprechte liefde: ik kan me goed voorstellen dat er kijkers zijn die bij deze film al fronsend afhaakten.
Deze jongen echter, die vreet met plezier alles dat uit de Coen Brothers-richting komt. Deze dus ook en dwars door al die onlogica heen heb ik erg genoten.

Verhaal is loeisimpel: vader (vijftiger)gaat vreemd en wordt vanaf dat moment door vrouw en drie dochters genegeerd. Langzamerhand komt hij tot inkeer en zoekt mogelijkheden om de affaire te beeindigen. Happy enden doet het verhaal niet, maar het is wel onderhoudend en kleurrijk gebracht.
Voeg daar aan toe een bonte parade van wereldsterren (James Gandolfini, Susan Sarandon, Steve Buscemi, Kate Winslet, Christopher Walken) en je begrijpt dat ik deze best durf aan te bevelen. Is wel een oudje, maar kan nooit kwaad deze nog s op te diepen

Rabbit Hole - John Cameron Mitchell

Onverwacht goed, dit menselijk drama. Buitensporig veel pijn.
Heus waar, pijn is de grote hoofdrolspeler in deze film.
De pijn van de vader die zijn verongelukte zoontje mist.
De pijn van de moeder, dito, maar voor haar ook de pijn van het onvermogen om ook maar iets te voelen.
De pijn van de oma, die haar dochter ziet lijden, maar ook keihard geconfronteerd wordt met het verlies van haar eigen zoon.
De pijn van de zus, die meent dat haar het recht op geluk ontzegd wordt omdat anderen denken geen vreugde meer te mogen kennen.

Schitterend gespeeld, het moet gezegd, door Nicole Kidman en -hij vooral- Aaron Eckhardt. Kijk bij Eckhardt door zn fronsende blik heen, kijk bij Kidman door haar hopeloos vernielde gezicht heen en zie twee acteurs heel sterk gestalte geven aan het moeizaam opkrabbelen na een mega-tragische gebeurtenis.
Nietsontziend en egïstisch gaat men met elkaar om, louter en alleen omdat het andersom niet werkt: met genegenheid alleen kom je er blijkbaar niet.

prachtig, prachtig.

The Wolfman - Joe Johnston

He le maal geweldig, die harddisk recorder die bij ons tvkastje zit.
Dan kun je tenminste dit soort films versneld afspelen en daarna weggooien. Benicio of niet..

Weerwolf maakt slachtoffer, broer gaat op zoek en wordt zelf weerwolf. wat blijkt: it runs in the family, want vader was de opper-weerwolf van het dorp. Of zo.

dus..

The Blind Side- John Lee Hancock

Een ellenlange film met twee compleet verschillende gezichten. Het eerste uur (!) is ronduit vervelend, voorspelbaar en drakerig. Afhakers kan ik dan ook begrijpen.

Pas daarna ontwikkelt zich een fijn spel waarin ruimte is voor enige emotie, een spel waarin Sandra Bullock min of meer aantoont of ze de oscar voor vrouwelijke hoofdrol nu terecht ontving of niet.

Hyperrijk gezin ontfermt zich over arme zwarte jongen, die bovendien nog eens behept is met een laag IQ. Stom toevallig is t jochie een sporttalent en gaan de ouders alles uit hem naar boven halen. Zo'n film..

Had ruim een half uur vanaf gekund, dan was het emotionele deel een stuk beter overgekomen.

Il Papa di Giovanna- Pupi Avati

Zag deze film van de week voor de tweede keer, wat blijft deze toch leuk.
Vader van moeilijk aanpasbaar meissie wil dat zn dochter gelukkig wordt en heeft daar alles voor over. Als de dame na een heftige misdaad ontoerekeningsvatbaar wordt, doet de vader zelfs de ultieme opoffering. Hij schenkt zijn vrouw aan de beste vriend en verhuist naar de regio waar zijn dochter opgenomen zit.

In al zijn kleinheid is dit prachtig. Mooi sympathieke rol van de sukkelende vader, bitchy rol van moeder en de dochterrol wordt gedaan door Alba Rohrwacher, die hierin liet zien welke sterke actrice er aan zat te komen.

Italiaans zoals het hoort..

Sonny Boy- Maria Peters

Lekker met (een deel van) het gezin naar de film. Dan dus ook maar een gezinsfilm.
Dat is leuk, dat is meteen succes.
De jongste vond het verhaal bij vlagen nog wat zwaar, daarmee heeft ze ook gelijk het meest geslaagde deel van de film te pakken. Het verhaal is boeiend, schier ongelooflijk hoe zwaar t lot de twee hoofdpersonen heeft getroffen. En verkwikkend om te zien hoe zeer de liefde tussen de twee hoofdrolspelers hen staande houdt, ondanks alle tegenslag.
Voor mij gold dat de film iets teveel leed onder het bekende "Nederlands-film-syndroom": de teksten worden teveel opgezegd, er wordt te weinig naturel gepraat. (de gunstige uitzondering op deze regel was in mijn opinie "Oorlogswinter"). In deze film waren mama Rika en de jonge Waldy degenen met het meest overtuigende acteerwerk, de rest bleef n beetje poppentheater.

Het verhaal van deze succesvolle film is genoegzaam bekend: jonge Surinamer komt in de jaren 20 van de vorige eeuw naar NL om te studeren, jonge fris gescheiden vrouw neemt hem in de kost en valt vervolgens voor hem. al reden genoeg voor tegenwerking, maar de rebelse geest van de vrouw zorgt er ook voor dat zij bij aanvang van WO2 onderduikers in haar pension opneemt. En dat vindt dan ook weer niet iedereen leuk.
Verhaal is goed, echt, had alleen een meer secure uitvoering verdiend.

Get low - Aaron Schneider

Menigeen heeft het zich wel eens afgevraagd: hoe zoe mijn eigen begrafenis eruitzien? Wie zouden er zijn, wie zouden er spreken en -dat vooral- wat zouden ze zeggen?

De nurkse en mensenschuwe kluizenaar Felix Bush is op dat punt aangekomen. Zijn afzijdige leven nadert het einde en hij is benieuwd of werkelijk alle mensen in het dorp bang voor m zijn en of ze het échte verhaal van zn leven wel kennen.
Bush meldt zich aan bij een uitvaartcentrum dat het nogal curieuze verzoek serieus neemt omdat er een fijne hoeveelheid dollars voor hun ogen wappert.
De voorbereidingen voor de teraardebestelling nemen hun aanvang.

Een film die vooral sterk is op het intermenselijke vlak: de ontbolstering van de ruwe Bush als zijn jeugdliefde (?) plots opduikt, de stap-voor-stap ontbloting van het waargebeurde dat vermengd wordt met de verzameling maren en fabels: de mens blijkt geneigd eerder in het veilige groepsdenken te stappen dan een zelden verteld verhaal te geloven.
Boeiend!

Blue Valentine- Derek Cianfrance

Blijkbaar is er niet heel veel nodig om een sterke film te maken: hoofdrolspeler, hoofdrolspeelster, een hotelkamer, een dochtertje en een vader.
Minimale middelen om een zwaar en persoonlijk verhaal je ogen, je oren en je hart binnen te laten dringen. Het verhaal is vaker verteld, maar nog niet vaak eerder zag ik de teloorgang van een liefdesrelatie zo sterk verbeeld.
Dean en Cindy hebben moeite om de vreugde en het vuur erin te houden nu ze eenmaal een jaar of acht bij elkaar zijn en hun dochtertje onbekommerd denkt te kunnen opgroeien. Dean werkt nauwelijks, drinkt veel, Cindy gaat veel op in haar werk en ze glijden langs elkaar heen.
Om de touwen der liefde weer eens aan te halen boekt Dean een hotelkamer met de bedoeling om middels een praatsessie weer nader tot elkaar te komen. Gaandeweg de avond krijgen we inzage in de vurige start van hun affaire, in de wording tot gezin en in de deplorabele staat waarin hun relatie zich nu bevindt.

Michelle Williams speelt werkelijk ij zer sterk, haar DonaldDuck-bekkie is gemaakt om snel te switchen van tevreden naar twijfel, van lach naar grimas.
Must see, must see!

Black Butterflies - Paula van der Oest

Biopics doen het bij mij vaak wel. Zeker als de gepicte in kwestie een beetje tegendraads is.
Hoewel er bij mij wel een zekere Carice-moeheid begint op te treden (ze speelt iets te vaak types met een steekje los en doet een vaste doordraai-act) kin ik deze film als geheel wel waarderen. Wellicht omdat er twee voor mij zeer interessante - en waargebeurde - lijnen dwars door de film heen liepen.
Eerst en vooral de struggle van een creatief iemand om een dagelijks bestaan op te bouwen, dwars tegen advies en wil van de familie en of de ouders in.
Tweedst de strijd tegen de apartheid: waar Ingrid Jonker oorspronkelijk aan de bevoorrechte kant stond, koos ze bewust voor stappen in de richting van de zelfkant én van de onderdrukte zwarte bevolking. Dat werd haar door haar autoritaire vader niet in dank afgenomen, te meer omdat hij ook nog eens een rol speelde in de regering die dat apartheidsbeleid voerde.

Sterke rol is die van Liam Cunningham, die een schrijver speelt die aanvankelijk als een blok voor de charmes van de schrijfster valt, langzaamaan inziet dat ze toch iets te apart voor hem is maar die haar toch door dik en dun blijft steunen. Zelf vond ik dat de mooiste verhaallijn , het meest persoonlijke deel.

De moeite waard, de film is per vandaag platinum, dus het is heels niet gek als jij ook heen gaat!