Voor aanvang van de film zei ik in de zaal tegen een bevriend stel dat ik van Almodovar hield. Vooral van zijn vast thematische aanpak: een enorm moedercomplex en iets met religie. En ja hoor, ook nu weer komt dat in deze lekker weemoedige film weer sterk naar voren. Ik hartje dat!
We leren Julieta kennen als een vrouw van middelbare leeftijd. Duidelijk getroubleerd. Ze staat op het punt haar Madrid-appartement te verlaten en achter haar vriend aan te reizen naar Portugal. Een toevallige ontmoeting op straat verhindert dat: ze ontmoet een jeugdvriendin van haar dochter en komt er aldus achter dat haar plotseling vertrokken dochter inmiddels in Zwitserland woont en moeder is van drie kinderen.
Julieta zegt haar verhuizing af en begint met het schrijven van haar verhaal. Ze richt zich daarbij tot haar dochter en wij reizen mee naar haar jonge jaren. We ontdekken hoe de relatie ontstond waaruit dochter Antia ontsproten is, we ontdekken ook hoe Julieta geworden is zoals ze nu is en waarom juist daardoor die afstand ontstond tussen moeder en dochter. Het contact lijkt beperkt te blijven tot een jaarlijkse verjaardagskaart en een onaangeroerde verjaardagstaart.
Weemoedig, somber, maar - zoals we van Almodovar kennen- ook heel kleurrijk en joyeus. Als kijker kun je niet anders dan sympathie opbrengen voor de gekwelde moeder, hoezeer die ook af en toe egoïstische keuzes heeft gemaakt. Moeders moeten op een voetstuk, zoveel is duidelijk. Oedipus rules.
Met Adriana Ugarte en Emma Suarez , beiden als Julieta.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten