Gary Numan Resurrection op Moviemeter (3,33)
Gunstige uitzondering op de regel dat documentaires over hun carrière herstartende muzikanten vaak iets pathetisch hebben. Wat mij betreft komt Numan daar gunstig uit naar voren omdat hij heel goed motiveert waar het in zijn ogen mis ging en waaraan hij zijn herstart te danken heeft (spoiler alert: we hebben het dan een keer niet over religie).
Eind jaren 70 kwam hij opeens als een komeet naar voren: electropionier Gary Numan. Eerst met zijn band Tubeway Army maar toen bleek dat hij eigenlijk die band was, kon hij gewoon onder zijn eigen naam verder. Goed verkopende platen en tournees die per stap hun podium vergrootten: het kon niet op voor de maker van klassiekers als "Cars" en -wmb- vooral "Are friends electric". De weg naar groter en meer leidde uiteindelijk tot een inmiddels berucht optreden op Wembley, waarna Numan zich plots terugtrok, weg uit de schijnwerpers.
We krijgen inzicht in de demonen die hem destijds kwelden :een zware vorm van Asperger stuurde hem in onhandelbaar gedrag, schoolverlaten, behandeling in een instelling en ruzies. Omdat hij moeilijk tot sociaal contact in staat was, werd muziek was zijn uitlaatklep, Een van zijn trouwste fans, Gemma, werd zijn vrouw. Zij perste hem door zijn moeilijke jaren heen en motiveerde zijn terugkeer op de podia: waarom bang zijn voor menselijk contact als je zo'n goed verhaal hebt te vertellen. Numan is alweer jaren op de podia te zien- soms zelfs bijgestaan door zijn net zo muzikale dochters- en heeft zich daarbij doelen gesteld. Naast het onderhouden van zijn gezin is er nog maar één hoofddoel: nog een keer op Wembley staan en daar dat vorige concert in de schaduw stellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten