Mij maakt het allemaal niet uit, die onvolkomenheden in het verhaal. Bewust wijkt de regie af en toe af van de waarheid, en dat werkt. Het houdt de vaart in de film, het zorgt voor een dynamische kijkbeleving. En, dat kreeg ie natuurlijk cadeau, natuurlijk spelen de ijzersterke songs van Queen hier een grote rol. Zelf was ik eigenlijk meer van de rock-kant van de band, ik had al twee lp's van ze voordat "A night at the opera" verscheen. Maar gisteravond vroeg ik me bij het zien van de Live Aid-beelden toch af waarom ik destijds eigenlijk niet achter kaartjes ben aangegaan. (Ik heb daar mijn redenen voor gehad, maar hé , dit is een filmrecensie).
Het duurde bij mij even voordat ik voorbij de maniertjes van Rami Malek kon kijken en luisteren, het lijkt me schier onmogelijk dat Freddy Mercury een zodanig spraakgebrek had als in de film naar voren komt. Goed, filter dat weg en je kijkt naar de wording van een superster. Vanaf heel vroeg in zijn leven staan alle seinen al op groen voor het ultieme sterrendom dat Farrokh Bulsara later zal bereiken.
Luchtvrachtarbeider, zo begint hij. Maar met de nodige overmoed meldt hij zich aan bij een hobbyrockbandje: ik kan jullie groot maken, ik zing met een enorm bereik en ik schrijf mijn eigen teksten. De rest is geschiedenis.
Gelukkig komen ook de keerzijden van dat sterrendom aan bod: niet alleen de clash of the titans binnen de band zelf, maar vooral ook de persoonlijke demonen van de zangert: onzekerheid, seksverslaving, drugsgebruik. Uiteindelijk leidt een combinatie van dit alles tot de dodelijke diagnose: Freddy heeft aids , Freddy heeft nog maar beperkte tijd.
Ondanks dit kan er gelachen worden tijdens de film, ondanks dit blijft er een enorme power uitgaan van de diverse songs. En aan het einde van de film zat ik zelfs bijna swingend in mijn stoel . Never mind the critics, dit is gewoon een goede onderhoudende film.
Met : Rami Malek, Lucy Boynton , Gwilym Lee, Ben Hardy, Joseph Mazzello, Tom Hollander
Geen opmerkingen:
Een reactie posten