Helemaal mijn ding , dit. Arthouse ten volle, losjes op de waarheid gebaseerd, melancholische sfeer, prachtige muziek en dito zwart-wit beelden. Het verhaal zelf is eigenlijk de minst scorende component van deze film. Sfeer, beeld en geluid bepalen voor mij veel meer de ervaring van een bijzondere kijkgebeurtenis. Durf je een beetje van de gebaande paden te kijken, kijk dan deze.
Eind jaren 40, Polen is nog aan het bijkomen van de Tweede Wereldoorlog. Ze beseffen dat ze nog maar net uit de ene nachtmerrie zijn ontwaakt terwijl ze de andere al binnenstappen: het Sovjet-regime start een onverbiddelijke onderdrukking van het volk, de euforie van de vrijheid verdwijnt hardlopend aan de horizon. Toch zal blijken dat , hoe zwaar de knechting ook is, de geest niet altijd te beteugelen valt.
Wiktor reist met een tweetal collega's dwars door Polen heen om als een heuse Alan Lomax registratie te doen van de langzaam verdwijnende volksmuziek. Op het platteland trekken ze met hun recordertje langs boerderijen en armoedige huizen om de oude , vaak zeer dramatische liederen voor de eeuwigheid vast te leggen. Wanneer ze eenmaal voldoende materiaal hebben, beginnen ze aan hun volgende stap: er moet een zang- en dansgroep worden opgestart die al die liederen gaat vertolken, die daarmee op tournee kan. Eerst door het binnenland uiteraard, maar bij gebleken succes kan het hele Warschaupact meegenieten. Veel jongeren melden zich aan, onder hen bevindt zich de mysterieuze Zula. Een prachtige vrouw met een rebelse uitstraling en een tamelijk dubieus verleden. Ze werkt zich door de audities heen en wordt een van de leading ladies van het Mazurka-gezelschap.
Langzaam ontwikkelt zich genegenheid tussen de pianist-dirigent en de zangeres-danseren. En langzaam maakt die genegenheid plaats voor een allesverzengende liefde.
Wiktor smeedt een plan om tijdens een tournee naar het Westen te ontsnappen. Dat lukt hem, maar Zula haakt op het laatste moment af. Dan pas begint het echte spel: is hun liefde sterk genoeg om te overleven in totalitaire tijden? Zullen ze elkaar ooit nog zien, nu er zo'n dik Ijzeren Gordijn tussen hen in hangt?
Zoals gezegd: de muziek is prachtig, gek ben ik op die weemoedige levensliederen vol dood en verlangen. Ik ga de soundtrack opsporen.
Wat mij betreft is deze film een lust voor het oog. EN voor het oor.
Met : Joanna Kulig, Tomasz Kot , Borys Szyc
Geen opmerkingen:
Een reactie posten