Trio op IMDb (6,2)
Independent film. Daar is België toch altijd wel efkes beter in dan Nederland, geef maar toe. Wij scoren meer met de ene na de andere romkom, maar als het gaat om films waar het schuurt, waar pijnlijke grappen en dialogen als spijkerbommen inslaan, dan moet je toch echt naar het Zuiden.
Dit is er ook weer zo één : een script van drie regels, maar een lawine aan misvattingen en ongemak. Erg fijn om naar te kijken, ik ben er van.
Wim heeft het niet zo op de mensheid en niet op het leven. Hij ergert zich aan domme conversaties op kantoor, hij ergert zich aan gedrag van veel anderen en voorkomt verdere irritatie door zich op te sluiten: kasten vol met DVD's , Belgisch bier en vette kazen maken voor hem het leven compleet, meer vervulling ambieert hij niet. 
Zijn broer Gert (nou ja, halfbroer: zelfde vader, andere moeder) is totaal andersom: vrouwenversierder en feestvierder. Hij vindt dan ook dat Wim ook wel eens een verzetje verdient en bestelt een escortdame voor diens verjaardag. Wim zit daarmee omhoog (pun intended) en als de dame ten tonele verschijnt, ontspint zich een uurtje pijnlijke gesprekken. En nog veel meer. Beurtelings komen de drie tegenover elkaar te staan , beurtelings gaat dat goed en glad dan wel geïrriteerd en ongemakkelijk.
Zien is geloven in dit geval. Ik kan het niet anders omschrijven, de film vertelt zichzelf.
Met : Bruno Van den Broecke, Ruth Beeckmans, Matteo Simoni
Geen opmerkingen:
Een reactie posten